Relativeren

Zoals altijd vertrok ik ruim op tijd en had ik geen moeite de plaats van bestemming te vinden. Mijn jaren oude navigatiesysteem was zoals wel vaker mijn steun en toeverlaat. De radio maakte toevallig net voor ik arriveerde melding van een winstwaarschuwing bij TomTom. De kwaliteit van de apparaten is blijkbaar dermate voortreffelijk, dat aanschaf van een nieuw exemplaar in de meeste gevallen overbodig is. Overigens verbaasde de term winstwaarschuwing mij elke keer weer, als een beursgenoteerde onderneming de noodzaak zag dit te melden. Een verlieswaarschuwing zou naar mijn mening beter passen. Het KNMI voorspelt ook geen stormwaarschuwing bij 28 graden Celsius en een strak blauwe hemel. Het toeval wilde dat het meteorologisch instituut juist voor vandaag wel noodweer had voorspeld.

Het reisdoel had een onplezierig karakter. Maar naarmate de leeftijd vorderde nam de kwantiteit van dergelijke afspraken toe. Ik stelde mij na binnenkomst strategisch en bescheiden op. Andere aanwezigen hadden meer recht op de comfortabele plaatsen. Hoewel ik onder bepaalde omstandigheden graag het voetlicht zoek, in settings als deze verkies ik bij voorkeur de anonimiteit. Het feit dat ik vaak moeite heb mijn emoties te verbergen speelde hierbij een bepalende rol. Ik wist op deze manier wel vaker een gevoel van gêne te voorkomen.

Na afloop spoedde ik mij naar de Volvo. Ik at mijn meegebrachte broodje met kaas, snijworst en gevulde pepers. Ik besloot nog even te wachten met het starten van de motor. Waarschijnlijk uit respect voor de hoofdpersoon. De overgang naar het normale leven kwam mij blijkbaar te snel en plotseling. Ik knoopte vervolgens de bovenste knoop van mijn overhemd los en haalde diep adem. Terwijl ik mijn brood at vroeg ik mij af, waarmee mijn handen zojuist in contact waren geweest. Ik negeerde het opgeroepen gevoel, had per slot van rekening geen smetvrees en installeerde de TomTom.

Het KNMI leek gelijk te krijgen. De zengende, broeierige hitte voorspelde niet veel goeds. De snelwegen rond Amsterdam waren zoals altijd druk bevolkt. Ik concentreerde mij op de constant van baan wisselende mede-weggebruikers. Ik zette de ramen van beide voordeuren wijd open. Terwijl de Volvo airco ontbeerde, bleek de elektrische raambediening hierbij een uitkomst. De wind zorgde voor voldoende luchtcirculatie en een warrige haardos. Mijn ijdelheid maakte dat ik elke dertig seconden in mijn spiegel keek, om de alsmaar sneller grijs wordende haardos dwangmatig in model te houden.

Eenmaal geparkeerd stapte ik uit en strekte mijn rug. Het staan tijdens de bijeenkomst had mijn lijf geen goed gedaan. Even kwam er een hypochondrisch gevoel over mij. Maar ook deze aanval wist ik feilloos te pareren. Ik trok mijn overhemd los en sjokte naar huis. Ik gaf mijn lief een kus en hing even om haar schouders. En was blij weer even te mogen relativeren.