Verdedigend is ze het best te vergelijken met Ronald Koeman. Hoewel ze niet snel op een passerende trein zal stappen. Want ze is haar club sinds haar eerste balcontact, nu drie jaar geleden, trouw gebleven. Vooral voetballend voldoet ze aan de vergelijking. Ze leidt energiek, robuust en manmoedig haar verdediging. Hoe groot haar mond buiten het veld soms mag zijn, binnen de lijnen is haar gedrag voorbeeldig. Ze verdedigt zuiver, heeft ook geen overtreding nodig om de spitsen van de tegenpartij af te stoppen.
Nog beter tot haar recht komt ze op het middenveld. Daar kan ze haar verdedigende kwaliteiten combineren met haar drang naar voren. Van voor naar achter, van links naar rechts struint ze het hele veld af. Want conditioneel zit het wel snor. Niet vreemd voor iemand die het vermogen ontbeert om ook maar vijf minuten stil te zitten. Laat staan tegelijkertijd haar waffel te houden.
Hoewel het drie jaar lang haar vurige wens bleef de veelscorende spits te zijn, heeft ze van haar coaches nooit echt de kans gekregen zich op deze positie te bewijzen. Feitelijk gooide zij haar eigen glazen in door op andere posities boven de middelmaat uit te stijgen. Dat zij ooit het doel zou verdedigen was wat haar betreft geen optie. De bal zou te vaak te hard op haar afkomen.
Het heeft haar vriendinnen opgeleverd. Ze kent nu het gevoel van kampioen zijn. Het zwart-wit zat haar als gegoten. Ze haalde zelfs de schoolvoetbalselectie. Voor jongens wel te verstaan. Volgende week speelt ze haar afscheidswedstrijd. Binnenkort speelt ze in Groningen.
Haar draai zal ze wel weer weten te vinden. Net als haar schotkracht en ausdauer. Daarover geen zorgen. Over de nieuwe clukleuren wel. Want het blijft een meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten