Afscheid

Mijn dochter deed er alles aan de zware tas met traktaties vakkundig en geslepen aan mij over te dragen. Ik hield voet bij stuk. Het was nog angstig stil en een kwartier voor aanvang. Ik telde slechts drie dames in een zwart-wit voetbaloutfit. Strak gestyled. Dat zeker. Vijf minuten nadat het eerste fluitsignaal had moeten klinken, begon ik mij zorgen te maken. Nog altijd bleef het aantal jongedames steken op drie. Waarvan ik er nog eens twee had meegenomen. Het leek een jammerlijk afscheid te worden.

Mijn plaatsvervangende teleurstelling maakte mij onzeker en weer bijna kind. Ze had zich zo verheugd op deze training. Ze wist dat haar iets te wachten stond. Het afsluiten van een succesvolle en vriendinnenrijke voetbalperiode. Vrouwen gaan daar beter mee om. Met afscheid nemen. Zelfs al op 12-jarige leeftijd. Dan dik je zo'n afscheid lekker aan maar geef je de tranen geen kans om te rollen. Je giechelt veel, speelt als nooit tevoren en valt je vriendinnen regelmatig in de armen. Voetbaljongens zouden gaan stoeien.

In paniek belde ik de trainer. Hoewel hij mij geruststelde, bekroop mij toch een onplezierig gevoel. De training stond een uur later gepland. Mijn gemakzucht had mij wederom afgetroefd. Met een uur wachten tot gevolg. Enigszins gelaten nam ik de omgeving in mij op. Een man met de vormen van een enorme peer bemande een professionele gasbarbecue. Zijn rechterbeen steunde op een lege krat. Hij deelde uit en snoepte wat. Het besloten feest was naar binnen verplaatst. Buiten was het fris. Wij probeerden binnen koffie te ritselen bij de gastvrouw, hoewel wij duidelijk niet tot de genodigden behoorden. De dame vervulde haar rol met verve. Gewapend met twee hete koffie in witte kantinebekertjes zochten wij buiten twee vrije stoelen.

De tijd leek te kruipen, terwijl er toch voldoende vermaak was. Een overduidelijk mannelijke boxer zag een slingertouw in de speeltuin als uitdaging. De reu luisterde naar de naam Barrie. Hij was in de bloei van zijn leven en speels. Een verloren flesje AA likte hij met genoegen leeg. De drie meiden vermaakten zich. Speelden tikkertje. Ik vroeg mij af of ze daar niet te oud voor waren. Ik stelde mij voor hoe het zou zijn, als tikkertje ook onder volwassenen nog gewoongoed zou zijn. Uit verveling bij de bushalte. Ineens een medereiziger aantikken en roepen: ' JIJ BENT HEM'!!. Al snel keerde ik terug in de realiteit en keek op mijn android hoe laat het was.

De training was gevarieerd. Mijn dochter was fanatiek en dwong mijn respect af. Alsof Sjakie zijn wondersloffen voor een bijzonder avondje wel had willen uitlenen. Pas na afloop realiseerde ik mij, dat de aanwezigheid van 'zomaar een vriend van haar', wel degelijk een rol van betekenis had gespeeld. Hij was het op wie ze indruk wilde maken. En ze slaagde met vlag en wimpel. Of hij er getuige van geweest is blijft onduidelijk. Hij en zijn meegekomen vriend waren balverliefd. En even druk met indruk maken.

Het afscheid liet ze schijnbaar gelaten over zich heenkomen. Snel en onhandig trakteerde ze haar vriendinnen. De uitgedeelde calorieën compenseerden ruimschoots het aantal zojuist afgetrainde. Het kado was persoonlijk. Ineens waren we haar kwijt. We wandelden rustig naar de auto en zagen haar staan. We reden naar huis. En verheugden ons op de patat gyros.