Het is een van de toegangswegen naar de stad. Daar waar na de sportvelden de eerste Utrechtse bebouwing begint. Waar arbeidershuisjes herinneren aan de oude Demka tijd. De staalfabriek die door de Muinck Keizer (DMKa) uit de provincie Groningen van Hoogezand-Sappermeer naar Zuilen werd overgeheveld. Waar cafe Elinkwijk aan de roemruchte voetbalvereniging doet denken. Daar waar lijn 3 van het GVU de Staatweg opdraait en de kippen uit het Julianapark de baas zijn.
Elke meter dichter naar de stad doet de activiteit toenemen. Oosterse toko's naast de ouderwetse Chinees. Oerhollandse gebakkraam naast Vietnamese loempia's. De Watertoren en La Cloche, waar nooit iemand naar binnen of naar buiten lijkt te gaan. De Straatweg is hier een gemeleerd gezelschap van diverse culturen. Daar waar je altijd op je hoede bent, maar tegelijkertijd geniet van de unieke sfeer.
Het is de uitvalsweg richting Delfzijl. De moderne weg volgt vanuit Groningen het Damsterdiep in oostelijke richting. Waar moderne nieuwbouw direct aan het water schril afsteekt tegen de volgepropte arbeiderswijk even verderop. Al snel zijn de eerste weilanden zichtbaar. Een rij vrijstaande huizen genieten hier onder de rook van de stad van een vrij uitzicht.
Niet veel verder begint heet echte Groningse platteland. Waar vermoeide fietsers doen denken aan de hit van Boudewijn de Groot. Fietsenstallingen naast bushaltes bewijs zijn van het feit dat iedereen hier van ver lijkt te komen. Imposante witte molens en en velden met wat mij betreft voorlopig nog onbekend gewas. Het inburgeren moet dan ook nog beginnen.
Een eenvoudige rekensom leert dat ik de Utrechtse Straatweg nu zo'n 43.500 keer heb bereden. Per bus, fiets, scooter, auto of in geval van buitensporig alcoholverbruik incidenteel per taxi.
Me dunkt. Hoog tijd om eens een andere route te kiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten