Spade

Ik bekeek de restanten van de knotwilg met argusogen. Het was niets meer en zeker niets minder dan een ongeorganiseerde stapel onbruikbaar resthout. Voor ons achtergelaten namens eerdere eigenaars.
Als bezeten en bewapend met tuinhandschoenen, voor een prikkie op de kop getikt, begon ik aan het karwei. Geen tak, stam of stronk hield mij tegen. Even waande ik mij deelnemer aan een uitzending van ’de sterkste man’. Waarschijnlijk op de buis gebracht door de AVRO.

Na het grove werk restte nog slechts het fijne. Met mijn spade in de hand schepte ik het laatste afval van de knotwilg in de daarvoor bestemde bak. Meer en meer legde de schep een vondst bloot. Het geknerp van het metaal op steen nam alsmaar toe. Van ’sterkste man’ was ik ineens archeoloog.

Het werk zat erop. Het lijf voelde goed en de kop was leeg. En een parkeerplaats blootgelegd.

Delfzijl

De transporter biedt plaats aan negen passagiers incl. bestuurder. De bus was op een stoel na afgeladen. De regen kletterde neer terwijl ik de bus richting Delfzijl stuurde. We passeerden Appingedam. Ik vertelde mijn aanhang belerend over de hangende tuinen, daar waar ik keukens bedoelde. Wijselijk besloot ik te zwijgen.

Delfzijl werd snel bereikt. We passeerden het station waar de boemel richting Groningen vertrekt. We naderden de haven en de stad leek het eindpunt van Nederland. We aten fish en chips. Terwijl de vloedsnelheid ons verbaasde zagen wij Duitsland aan de overkant. De haven was verlaten en de regen leek hier een permanent decorstuk.

Ik dankte de eigenaar. Een vriendelijke Groninger met een dienstverlenende mentaliteit. Even verderop stonden sportief ogende auto’s naast elkaar opgesteld, begeleid door ronkende dubbele uitlaten. Ik naderde de groep jongeren. De weg in de haven bleek doodlopend. Ik draaide de bus naast de raceauto's. De coureurs gniffelden wat. En wij reden terug naar Wirdum.

Schoeisel

Ik draag ze als ik even snel naar de schuur ren. Ik negeer daarbij de zoveelste regenbui. Ik trek ze aan als ik het afval verwijder naar een volgende opslagruimte. De berg overtollige materialen en verpakkingen neemt hier overigens zorgwekkende vormen aan. Ik stap erin als ik de gevallen peren in het Damsterdiep wil gooien. Dit helpt het aantal steekachtigen drastisch te reduceren in aantal.

De basiskleur lijkt rood. Lief nam er vandaag twee paar van mee. Griste ze weg uit een bak met restanten bij een lokale winkelier. Lief en blond van kleur. Met een afdruk van roze anemonen en een enkele vlinder, her en der verspreid over de gemakkelijke instappers. Twee maten te klein.

Ik zit buiten en kijk door de serre naar binnen, waar zowaar al sprake is van sfeer en orde. Vijf dagen na aankomst lijkt de eerste slag gewonnen. Ik kijk vervolgens naar beneden, zittend op mijn krukje. De sympatieke instappers contrasteren fel bij de zwarte spijkerbroek. Een genante vertoning. Morgen koop ik klompen.

Internet

Ik zat even in mijn binnentuin. Heb mij altijd verbaasd over deze term, want de 20 vierkante meter is niet overdekt. Het was al wat later op de avond en dus donker. De lantaarn aan de overkant van de weg weerspiegelde in het Damsterdiep. De kinderen maakten zich klaar voor het slapen gaan en twee vrouwen hingen de pas gewassen gordijnen weer op.
Ik nam een moment voor mijzelf. Speelde even verstoppertje en voelde mij direct weer schuldig over mijn tijdelijk verzuim. Het was weer een intensieve dag geweest. Met als klap op de vuurpijl het nieuws van de voormalig PTT. Verbinding met de buitenwereld zou nog wel drie weken op zich laten wachten.
Ik zat met mijn rug gesteund tegen een muur van de patio. Er heerste stilte en vrijwel complete duisternis. Ik kon het feit dat ik voorlopig niet kon bloggen maar moeizaam verkroppen. Ik griste mijn mobiel uit mijn zak. Nog één keer deed ik een laatste mobiele blogpoging. Bijna euforisch begon ik met het intoetsen van de juiste tekens. En zag dat ik er 1024 tot mijn besc

Prioriteiten

Regelmatige volgers van dit sympathieke blog weten het natuurlijk al lang. De emigratie naar Wirdum is een feit per 6 augustus 2011. Op die dag rijdt er een bonte stoet automobielen van Maarssen naar de provincie Groningen.

De naderende verhuisdag kan het best worden vergeleken met mij op de finishlijn van de 100 meter sprint, terwijl ik Usain Bolt op mij af zie denderen. En de kenners onder u weten dat deze gazelle het vooral van zijn laatste meters moet hebben.

Vandaar dat dit blog enige tijd uit de lucht is. De prioriteiten worden tijdelijk verlegd. Maar zodra ik het gebrek aan glasvezel in Wirdum heb weten te omzeilen, meld ik mij weer. Met blogs over ons nieuwe dagelijks leven. Vanuit Wirdum, provincie Groningen.

Elinkwijk

Ik twijfelde eigenlijk al niet meer, mijn kledingkeuze stond vast. Hoewel de temperatuur vandaag tot zomerse waarden zou stijgen, koos ik voor mijn favoriete spijkerbroek. De versleten broekspijpen, kapot gelopen door de hakken van mijn schoenen, nam ik op de koop toe. Ter bedekking van het bovenlijf droeg ik mijn favoriete, lichtblauwe zomerse overhemd. Wel met lange mouwen, maar dan opgerold tot net onder de ellebogen. Ik ben geen liefhebber van het overhemd met de korte mouwen. Dat neigt naar een boekhoudersimago. Kortom, ik droeg die dag exact de kleding die mij paste. Want hoewel er van overdreven spanning geen sprake was, mijn hele arsenaal aan lichaam kwam niet dagelijks op televisie.

Beleefd maakte ik kennis met de beide programmamakers. Al snel kwam het onderwerp ter sprake. Mijn herinneringen aan deze club dienden op beeld te worden vastgelegd. Ik vroeg nog even vluchtig naar het scenario en kreeg een bal in mijn handen gedrukt. Een Derbystar. We besloten richting bijvelden te lopen. De camera liep en ik liep mee, de bal in mijn hand. Over het terrein waar ooit een droom aan diggelen werd geschoten. Waar terreinmeesters nog met fietspompen mochten slaan. Waar de broodjes kroket zo lekker smaakten. Maar waar voetbal centraal stond.

Het spreken verging mij gemakkelijk en ik relativeerde terecht mijn voetbalkwaliteiten. Ik ben nu eenmaal meer afhankelijk van verbale capaciteiten boven mijn voetballende. En ik was mij bewust van de camera. Dus bewijs van het tegendeel zou snel geleverd zijn. Ik rook het gras en de kleedkamer. Vertelde over teleurstelling en succes. Ik schoot op de lat en dribbelde wat. Ik sprak over voetbal en beschreef mijn jeugd. Mijn jeugd op Zuilen.

Medio oktober te zien op RTV Utrecht.