Kluizenaar

Ik mis over het algemeen het vermogen om iets nieuws te scheppen. Zo vroeg mijn juf op de basisschool mij ooit een pennenbak te gutsen. Ik ging voortvarend aan de slag met blok hout en beitel. Ik gutste mij gedwee dagenlang een versuffing. Op het moment dat de eerste blaar zich aankondigde, gutste ik net een paar houtkrullen teveel. De pennenbak deed weliswaar dienst, maar de gapende kier aan de onderzijde herinnerde mij telkens weer aan eerder genoemd gegeven: ik ben geen creatieveling.

Mijn ouders speelden een bepalende rol in dit verband. Door jaar in jaar uit op 5 december met een schetsboek en stiften op de proppen te komen, werd mijn wens ooit iets moois op papier te scheppen in stand gehouden. Tot op de dag van vandaag laat ik mij nog wel eens verleiden, om een amateurset penselen, wat acrylverf  en linnen doeken mee te nemen bij de Xenos. Terwijl ik de winkel meestal slechts binnen stap om mij te voorzien van wc bril met haaienafdruk. Of een cementen boeddhahoofd. De resultaten van het geklodder zijn elke keer weer schrijnend. De doeken worden maandelijks hoogstpersoonlijk door mij afgevoerd naar het grof vuil, aangezien de grijze kliko chronisch ruimtegebrek vertoont.

Mijn onbevredigde creatieve ambitie bleef niet beperkt tot houtsnijwerk, aquarellen, foto en film of  beeldhouwen. Zelfs tussen de schuifdeuren waagde ik als onbevreesd en naief knulletje talrijke pogingen, om als selfmade cabaretier de top te bereiken. In een emmer als mislukte buuttereedner of verkleed in korte broek met soldatenkisten. Gelukkig hebben we de foto's nog. Al plaats ik ze elke keer weer behoedzaam onderaan de stapel. Zelfkastijding is in tegenstelling tot creatief bezig zijn niet mijn hobby.

Gelukkig heb ik nog een laatste artistieke pijl op mijn creatieve boog. Ik heb mijn heil gezocht in het op schrift vastleggen van onze volksverhuizing naar Wirdum. Naar het huis met de ambiance, ideaal voor een beginnend schrijver. Ik zie mijzelf al ongeschoren wat eerste steekwoorden voor mijn debuutroman op papier zetten, terwijl ik ontwaak op één van de twee vides. Ik zie vervolgens vanaf mijn binnenplaats hoe mijn lief de eieren van die dag raapt, terwijl het thema voor mijn wekelijkse column in het DvhN mij op dat moment te binnen schiet. Ik hak het hout en steek de houtkachel aan, waarna ik met mijn laptop en gebrekkig internet al bloggend geniet van de behaaglijke warmte.

Mijn creatieve keuze is hiermee definitef bepaald en dus een feit. Ik kies voor het leven van de schrijvende kluizenaar. Ik ga er gemakshalve vanuit dat opdrachtgevers en uitgeverijen elkaar al wekenlang verdringen, voor de ingang van ons toekomstige pand aan het Damsterdiep.

Geen zorg. We zijn bijna onderweg.