De deur van de kerk stond half open. Schuchter en bedeesd stapten we naar binnen. We zijn geen regelmatig bezoekers. Het tegendeel is waar. Het zaaltje was bereikbaar via een trap naar boven, maar de toegangsdeur naar de feestruimte bleek nog gesloten. Exact op het afgesproken tijdstip kwam de kerkbeheerder zich melden. Een lange, kale, wat slungelige en onverstaanbare man. Geen feestnummer, dat was duidelijk. Goddank zou hij na het openen van de ruimte weer vertrekken. Pas drie uur later hadden wij de volgende afspraak met deze kerkvrijwilliger. Om de huur van het afscheidsfeest af te rekenen en de zaal weer over te dragen.
De slingers werden opgehangen. Spekkies, chocopinda's en meer zoetwaren in bakjes over de tafels verdeeld. Evenals de chips en popcorn. Limonade in alle soorten en maten werd vast gekoeld en de muziek getest. Aangezien groep 8 muziek van twee maanden terug al als evergreens beschouwd, had ik de meest recente hitlijsten en hitzone's gedownload. Adele was lijstaanvoerder met drie ballads. Er moest per slot van rekening ook geschuifeld worden. Zeker op een afscheidsfeest.
De koster rommelde nog wat in zijn kerk terwijl de eerste feestgangers binnendruppelden. Op een enkeling na was een ultrakorte spijkerbroek bij de meeste dames blijkbaar de dresscode. Hoewel zeker niet minder ijdel, hadden de jongens geen last van dergelijke kledingafspraken. Na wat beleefdheidspraatjes en cliché-uitwisselingen met brengende ouders, leek de meerderheid van de genodigde kinderen binnen het gebouw aanwezig. Het mannelijke deel sloofde zich direct uit, tegenover het uiterlijk verlegen vrouwelijk deel. Het feest mocht beginnen. Want de coole mannen waren binnen.
Ik besloot buiten de wacht te houden. Toezicht op afstand. Als ik schuin naar boven keek zag ik de wapperende lamellen. De warmte van de laatste dagen was blijven hangen dus de open ramen bleken een genoegen. Ik hoorde mijn gedownloade muziek door de open ramen. Geen nummer werd volledig gedraaid en sommige hits meerdere keren achtereen. De herrie was nadrukkelijk aanwezig. Maximaal volume. Maar voor mij nog geen reden om al ongerust te worden. Natuurlijk mochten zij zich uitleven. Mijn dochter stond op het punt van verhuizen naar Wirdum. Van de stad naar de klei. Van Hennis en Maurits naar Appingedam. Need she say more! Dat verdiende best een knallend, uitgelaten en kletterend afscheidsfeest.
Niet veel later bekroop mij een onplezierig gevoel. Ik voelde dat ingrijpen eraan zat te komen. De eerste popcorn meldde zich al vlot onderaan de trap die ik net wilde gaan betreden. De platgetrapte bananenschuimpjes zagen er op weg naar boven weinig smakelijk uit. De naar beneden rollende reclame M&M' s leken mij sadistisch uit te lachen. De keuze van het kerkgenootschap voor vloerbedekking naast de feestzaal, bleek geen weloverwogen besluit. Geplette Chipito's van Smiths nestelden graag in het laagpolige, geribbelde Kwantum karpet. En ik was nog geeneens binnen!
De verdere avond bleek een bestendige bron van onmacht en frustratie. De een was mij te slim af, terwijl ik de ander geen eens in de gaten had. Meermaals ben ik gemanipuleerd. Een enkele keer verstoorde ik de feestvreugde en trad ik op. Een enkele jongeman kreeg een terechtwijzing. Een meisje hielp met de vaat. De ouders kwamen godzijdank perfect op tijd hun projectielen ophalen. Om ze weer te herladen voor een dag later. De laatste schooldag van het jaar!
Terwijl mijn lief en ik de vloer dweilden, verschalkten enkele klasgenoten zich na afloop buiten in een stiekem hoekje. Tranen vloeiden rijkelijk. Het einde van een periode aanstaande. Het geluk droop ervan af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten