Tony

Tony was gewoon Tony. From Manchester. Tony maakte daar ook geen geheim van. Een mega-badlaken sierde Tony's veranda. ManUnited. Tony was proud of it. Tony was klein en gezet met een kort gekapte Engelse rode bolle kop. Een geinponem waarschijnlijk. Regelmatig bezoeker van de dartspub. Vrolijk, olijk en een overschot aan Engels pigment. Een meesterlijke kluns met de bbq. Ik zag Tony op een bepaald moment de laatste restjes kolen uit de zak boven op de stapel reeds brandende kolen gooien. De zak vloog in de fik. Tony net niet. Vervolgens wapperde Tony minutenlang met een dienblad. Het brandend houden van de bbq leek een obsessie voor Tony. Ik bekeek het dagelijks ritueel vanaf mijn veranda voor mijn mobilhome met airconditioning, recht tegenover Tony en familie. Ik nipte nog wat van mijn rosé. Frizzante. Sprankelend.

Tony's gezinsleden leken moeite te hebben met de aanpassing op de massale Italiaanse camping. Vooral de extreme hitte leek de overige gezinsleden te isoleren binnen een straal van een meter vanaf de airco. Tony was wel regelmatig zichtbaar. Vooral rond etenstijd. Mevrouw Tony liep ook regelmatig heen en weer richting kampwinkel of de afvalstortplaats. Net als Tony was ook zij niet groot maar zeker niet dik. Iets voller misschien en een kleine onduidelijke tattoo op haar linker bovenarm. Incidenteel verscheen ook één van Tony's kinderen buiten de gehuurde koelkast. Het duurde dan ook enkele dagen voor ik mij realiseerde, dat Tony de toch al krappe mobilhome met airco moest delen met vrouw en vier kinderen van gevarieerde leeftijd. Tony dwong bij mij dan ook respect af. In elk geval meer dan de buurman naast mij. Veel te bruin voor een Duitser. Zoon en dochter. Sportief van lijf en leden. Vlot gekleed. Riante Volkswagen en een opvallend gezond gebit. Samen met vrouw en kroost uit een nagesynchroniseerde reclamespot van Prodent gestapt. Nee dan liever Tony.

Ik zag Tony en zijn vrouw aanstalten maken. Tony zat al achter het stuur terwijl de motor draaide. Eén van de vier kinderen, een beginnend tiener, had achterin plaats genomen. Moeder liep wat zenuwachtig heen en weer tussen mobilhome met airco en de auto. Een stevige boodschappentas droeg zij over haar rechterschouder, waardoor de tattoo op links zichtbaar bleef. Ze foeterde en mopperde op de jongste dochter. De smeekbede van het kleine meisje leek zinloos. 'Pleeeeeeaaase mom. Let me go with ye'. Het valse dreinen van het meisje hield aan in onvervalst Mancunian dialect. Het leek Tony niet te deren. Hij rommelde van achter zijn stuur wat aan de autoradio. Dit keer diende moeder de kolen uit het vuur te halen. 'Don't leave me here mom, pleeeeeeaaaase!' Het meisje leek overstuur. De moeder stapte in naast Tony. Tony reed op zijn beurt behoedzaam weg over de smalle strada's van de snikhete Italiaanse camping. Het meisje bleef achter en bleef huilen. Ik nam nog een slokje van mijn rosé. Die van gisteren leek beter van kwaliteit. Minder zurig.

Het duurde niet lang voor een praktisch volwassen dochter van Tony ingreep. Met een geïrriteerde zwaai opende zij de deur van de mobilhome met airco. Ze zette grote ogen op en schreeuwde fluisterend: 'Get in here now!!!'. Het kleine zusje hoorde het wel maar luisterde niet. De grote zus, opgescheept met een klus waar zij ook niet op zat te wachten, herhaalde nog een keer haar boodschap. Het kleine zusje leek geen keus te hebben maar raakte in paniek. 'Don't hit me please don't hit me!!' Nadat Tony's kleinste telg besloten had toch maar naar binnen te gaan, sloeg haar oudste zus de deur van de mobilhome met airco genadeloos hard dicht. Een schreeuw volgde. En nog één. Om de beurt. Afwisselend in hoge en lage tonen. Even leek het weer stil te worden, maar al vlot klonk er meer en meer geschreeuw van het kleine meisje. Ik speelde wat met mijn telefoon, alsof mijn neus bloedde. Keek even naar mijn vrouw. Zij nipte van haar rosé en keek mij bezorgd aan. Waarschijnlijk was zij het volledig met mij eens. Deze rosé was minder lekker dan die van gisteren. Minder zoet vooral.

Ik klopte voor de tweede keer op de deur van Tony's mobilhome. Al na de eerste keer kloppen werd het geschreeuw gestaakt. Wat dat betreft had ik mijn doel dus al bereikt. De Nederlandse buren direct naast Tony keken af en toe quasi nonchalant over hun krant naar het gebeuren. De Duitsers naast mij bemoeiden zich met eigen zaken. Ik klopte voor een derde keer en zag dat een gordijntje vanuit waarschijnlijk een slaapkamer voorzichtig opzij werd geschoven. Ik had even oogcontact met Tony's enige zoon, maar al snel schoof Tony jr. het gordijn weer dicht. Ook de voordeur bleef gesloten, ondanks mijn toenadering. 'Hello?! Hello?!' Ik verliet Tony's veranda en zag zijn bbq staan. Verbrande resten sausages waren nog duidelijk zichtbaar op het verder overwegend glimmende roestvrijstalen rooster. Terwijl ik terugliep naar mijn mobilhome realiseerde ik mij dat mijn bovenlijf ontbloot was en mijn rosé warm. Aan de overkant bleef het stil totdat Tony zijn auto vakkundig parkeerde voor zijn mobilhome. Nog voor hij helemaal was uitgestapt was hij al op de hoogte van het incident. Tony reageerde gelaten. 'But the neighbour knocked on our door dad!!'. 'Then you really shouted out loud I guess' reageerde Tony nu laconiek en luchtig.

Ik schudde Tony de hand en zag zijn grote guitige grijns nu van dichtbij. Tony was al bezig met de voorbereidingen voor de bbq. Tony begroette mij uitgelaten. 'Bon Giorno!' Tony was blijkbaar in de veronderstelling dat zijn overburen Italiaans waren. Ik legde Tony uit dat ik weliswaar een Alfa Romeo van Italiaanse makelij en overeenkomstig kenteken voor mijn deur had staan, maar dat het hier een huurauto betrof. 'I am Dutch'. Ik verontschuldigde mij. Ik wilde mij zeker niet met zijn zaken bemoeien. Maakte mij slechts zorgen over het kleine meisje. Tony wapperde nog wat met zijn dienblad. De overige gezinsleden van Tony lieten zich zoals gebruikelijk niet zien. Tony stopte even met wapperen en bracht zijn mond naar mijn oor. 'You know. The little one?'. Ik trok mijn gezicht even terug en keek Tony vragend aan, waarbij ik mijn wenkbrauwen omhoog trok. Weer kwam Tony dichterbij. 'The little one' herhaalde Tony. 'Sometimes she's a nightmere'.

Peschiera

Op een verder afgestorven klein stationnetje in Italië stonden vier dodelijk vermoeide reizigers. Avonturiers wellicht. De kleding van het gezelschap was ongepast gezien de verzengende hitte. De volle zon scheen agressief op lange spijkerbroeken en overwegend donker gekleurde bovenkleding. Stuk voor stuk zagen zij er verfomfaaid uit. Murw gebeukt na een bijna eindeloze treinreis. Een ieder stond op het perron even stil bij zijn eigen koffer, handbagage nonchalant over de schouders en ze keken elkaar even aan. Een voorzichtige glimlach verscheen op de gezichten. Een mengeling van opluchting en wanhoop. Zij zagen de trein verder rijden. Richting Verona. Venetië. Hoewel de reis nu grotendeels achter de rug was, resteerden nog enkele kilometers richting eindbestemming. Als eindverantwoordelijke van de missie wilde de vader wederom het initiatief nemen. Hij frommelde eerst nog wat aan zijn wanordelijke kapsel op zoek naar zijn laatste restje fatsoen, tot hij zijn voortvarende dochter al vooruit zag snellen. Naarmate de kinderen ouder werden realiseerde hij zich wel vaker dat hij alsmaar trager werd. De dochter vond een taxi. De vader sprak de man aan. Of hij Engels sprak. 'Of corze zeur'. De taxi beschikte over airconditioning en reed het gezelschap dwars door het centrum van Peschiera. Havens, terrassen, speedboten, fraaie architectuur, roomijs en pizza's passeerden de taxirevue. Het gezelschap, afgesloofd en uitgeput, waande zich in een emotionele rollercoaster. Tot teleurstelling van het gezelschap werd de eindbestemming al snel bereikt. Uren hadden ze het nog uit kunnen houden. Dagen wellicht. Airconditioning.

Chiara was haar naam. Haar strakke rok vertoonde fraaie vormen en haar Italiaans decolleté bleef de vader niet onopgemerkt. Vader dacht blijkbaar niet na over zijn eigen voorkomen, want hij vertoonde een bovengemiddelde vriendelijkheid voor Chiara van de receptie. Chiara bleek harteloos en meed elk oogcontact met de vader. In gebrekkig Engels handelde zij deze routineklus af. De vader liet nog even nadrukkelijk blijken dat hij geen Duitser was maar een Hollander. Het deerde Chiara niet. 'I need alle the family here'. Ik keek Chiara nog eens aan. 'All the family' herhaalde Chiara streng en resoluut. Vader riep zijn gezinsleden bij elkaar. Chiara knoopte een bandje om de polsen van het gezelschap. Ter herkenning. Vader las het gezicht van moeder. De weerzin tegen het bandje droop van haar af, maar de vermoeidheid voorkwam dat zij weerstand bood.

Wim haalde het gezin op bij de receptie. Wim zag er ondanks het feit dat hij een 'pensionado' was nog jong, sportief en goed gebruind uit. Wim vertegenwoordigde de reisorganisatie. Hij had een kleine bolderkar meegenomen voor eventuele bagage. Vader sleepte het maximaal gevulde gevaarte moeizaam met zich mee. De straatjes leken vals plat. Wim ontving het gezelschap in zijn permanente verblijf. 'Iets drinken?' vroeg Wim vriendelijk. Vader, inmiddels neergestreken in zijn witte plastic Hartmann stoel zonder kussens, keek hoopvol naar Wim. Wim beantwoordde de bijna smekende blik van de vader. 'Biertje zeker?' Vader knikte slechts en dronk terwijl Wim vertelde, in één teug meer dan de helft op van het blikje Peroni. Wim vertelde verder. Het gezelschap luisterde berustend.

Er dienden nog een flink aantal meters te worden afgelegd alvorens het gezin de gehuurde mobilhome mocht betrekken. Andere campinggasten keken verkneukeld naar de groep verhitte, zojuist aangekomen toeristen. Zij hadden hun zaakjes al lang en breed op orde. Tenten al opgezet. chemische toiletten aangesloten. Luchtbedden opgepompt. Luifels geplaatst. Badlakens opgehangen. Bikini's aan. Water gehaald. De groep liet zich hierdoor niet uit het veld slaan. Ze waren al zo ver gekomen, die laatste meters zouden nu geen belemmering meer worden. Wim opende de deur van de mobilhome en keek ons verwachtingsvol aan. 'Fijne vakantie!' De vader dankte Wim en wierp een blik op de airco. Binnen was het 18 graden. Buiten gemeen heet. Moeder trok het bandje van haar pols.

Milano Centrale

Ik besloot wijselijk niet in de ellenlange rij wachtenden aan te sluiten. Ik moest toch wel in staat worden geacht om vier treintickets te kunnen bemachtigen op Milano Centrale, zonder tussenkomst van vleselijk Italiaans advies. Ik koos dan ook één van de vele beschikbare verkoopautomaten. Hoewel het krioelde van de toeristen en Italiaanse druktemakers leek het Centraal Station van Milan er overzichtelijk uit te zien. Het gebouw was enorm. Door de vele imposante Romeinse beelden waande ik mij in een aflevering van Asterix. 'Rare jongens, die Romeinen'. Ik besloot dat ik geen tijd had de vele pracht en praal van het station in mij op te nemen. Ik nam mijn rol als verantwoordelijk vader en hoeder van het gezin uitermate serieus. Ik had het gezelschap dan ook strategisch in het midden van de stationshal gesitueerd. Verveeld leunend op hun koffers. Bekaf van de eindeloze treinreis verzamelden zij nog wat moed voor de laatste etappe. Milan-Peschiera. Reistijd 1 uur en 7 minuten. Temperatuur: ondraaglijk.

Ik bestudeerde de automaat. Mijn keuze voor de Engelse taal was een logische. Ik spreek geen Frans noch Italiaans en schaamde mij wel vaker, als ik moest toegeven dat mijn Duits eigenlijk het meest natuurlijk klinkt. Dat ik zelfs nog de naamvallen beheers tot in de perfectie. Maar uit principe weiger ik in het Duits te communiceren met een ticketautomaat. Zeker één van Italiaanse makelij. Hoewel het selecteren van de juiste tickets mij geen moeite kostte, nam de rij wachtenden achter mij grotere vorm aan. Ook links en rechts van mij bespeurde ik meer drukte en geroezemoes. Ik keek even vluchtig over mijn schouder maar had geen zicht meer op mijn vrouw en wachtende pubers. Lichte paniek bekroop mij. Een studentikoos geklede Afrikaanse jongeman benaderde mij vriendelijk en wees mij op het scherm van het apparaat. Ik reageerde blijkbaar wat apathisch, want de jongeman stond binnen een tel naast mij om mij met raad en daad bij te staan. Hij keek mij met een grote glimlach aan. 'You have to push here sir. You pay cash?'. Hij trok zijn jukbeenderen iets op waardoor zijn grote witte tanden zichtbaar werden. Ik joeg de jongen weg. 'Kssst' Ik maakte hierbij een minderwaardig handgebaar om mijn plots en veel te laat opgekomen achterdocht meer kracht bij te zetten. 'I don't have cash and I don't need help. So go'.

Terwijl de automaat de tickets printte probeerde ik wederom oogcontact te maken met mijn dierbaren. Ik slaagde deels. Ik zag hen. Ze stonden onbewogen en keken nonchalant om zich heen. Moe van Düsseldorf. Zat van Basel. Uitgeteld in Milan. Ik reorganiseerde mijn papierwerk en plastic betaalmiddelen en spoedde mij naar mijn reisgezelschap. Voeten deden pijn. Koffers werden zwaar. Transpiratie dreigde. Een discussie over het vertrekperron kon nog net in de kiem worden gesmoord. Vaderlijk nam ik ook de koffer van mijn dochter voor mijn rekening en maximaal bepakt liep ik richting trein. Ik vertraagde mijn pas tot aan de ingang van onze coupé met gereserveerde zitplaatsen en haalde opgelucht adem. Het meest intensieve deel van de reis leek nu wel achter de rug. Ik zag een charmant glimlachende man, waarschijnlijk van Pakistaanse afkomst, mijn koffer met de nodige inspanning de trein in tillen. Dat lachen zou hem zeker wel vergaan dacht ik nog even, als hij straks de koffer van mijn dochter in handen krijgt. Verbaasd over zoveel service nam ik nog een slokje water en besloot ik de man een handje te helpen. Terwijl hij de laatste koffer in het daarvoor bestemde bagagerek plaatste, zocht ik naar een fooi. De man kwam tegenover mij staan. Ik was minstens 15 cm groter dan de Pakistaan. Of Indiër wellicht. Ik gaf hem twee euro. 'It's 5 euro's sir'. Ik slaakte een diepe naïeve zucht en antwoordde resoluut. 'No it's not. Now go.' Een begeleidend handgebaar bleef overbodig.