Luxeprobleem

De verhuisdozen staan al klaar. Gedeeltelijk ingepakt. De nieuwe school is al bezocht. De kamers zijn al verdeeld. De taxateur en inespecteur hebben hun werk al gedaan. De koopakte is eenzijdig getekend. De datum stond al vast.

Per 1 september gingen wij verhuizen. En niet zomaar even het boeltje oppakken, inladen in een paar gehuurde vrachtwagens, verhuizen, na afloop lekker chinezen en zuipen. Nee, het zou een ingrijpende verandering zijn in niet alleen ons leven, maar ook in dat van alle familie, vrienden en overige verwanten. Wij vonden ons droomhuis 224 km noordwaarts. Wirdum was the place to be. Al genoeg over geblogd en getweet wat mij betreft.

Meest opvallende detail van het hele avontuur was de toekomstige inwoning van opa. Hij zou de oude aangrenzende woonboerderij betrekken. Van een keuze was geen sprake want een verpleeghuis geen optie. En met de steun van de overheid in de vorm van een pgb zou het allemaal goed komen.

Over de plannen met betrekking tot het pgb is al ook al voldoende gezegd en geschreven. De impact van een dergelijk kabinetsbesluit dringt meestal pas later door. Nu dus.

De emigratie naar Groningen komt hiermee in het geding. Want binnen afzienbare tijd hebben wij geen keuze meer en moeten wij voor opa een passende oplossing verzinnen. Een verpleeghuis in de buurt. Zodat wij regelmatig op bezoek kunnen. In de wetenschap dat zijn kwaliteit van leven minimaal wordt gehalveerd.

En die laatste consequentie steekt schril af tegen een luxeprobleem. Zoals het al of niet kopen van je droomhuis.

Vrije tijd!

Vandaag heeft het kabinet mij diep weten te roeren. Ik wist eigenlijk niet goed hoe ik mijn dank moest overbrengen maar ik toog vanmiddag toch naar Den Haag. Mark, ooit initiator van het afschuwelijke pgb concept, bleek niet in het torentje aanwezig. En zijn mobiele nummer had ik niet. Geert had vandaag wel andere dingen aan zijn hoofd.  En bij het CDA kreeg ik ook nul op rekest. Zij wisten niet wie op dat moment leidinggevende van dienst was. Onverrichter zaken maar intens opgelucht en gelukkig keerde ik huiswaarts.

Ik plofte neer op de rode driezitter, opende een Hertog Jan en realiseerde mij dat Mark cs. ons leven totaal op zijn kop had gezet. En waar hadden wij dit dan aan te danken? Wat moesten wij dan nu met al onze vrije tijd. Opa zou per slot van rekening binnen afzienbare tijd van harte welkom zijn in het verpleeghuis.

Mark was er best een beetje trots op dat hij goed wist in te schatten wat mantelzorg voor ons betekende. Dat wij nooit meer voor opa hoefden te zorgen was een gunst die zijn weerga niet kent. Nooit meer medicatie 7x daags stipt op tijd hoeven geven. Nooit meer steunkousen aantrekken, boodschappen doen en maaltijden bereiden. Nooit meer huisartsen, fysiotherapeuten, diëtisten en neurologen bezoeken. Nooit meer structuur bieden, rapporteren, roosters maken en inidicaties bijstellen. Nooit meer ontvangen voorschotten verantwoorden, rekeningen betalen, huishouden of opa douchen. Niets van dat alles. Nooit meer contact opnemen met logge, klantonvriendelijke instanties als het zorgkantoor, CIZ, CAK of WMO loket. Eeuwig vrije tijd! Hulde Mark!

Dit alles was natuurlijk nooit mogelijk geweest als Mark zijn zaakjes niet op orde had gehad. Maar gelukkig voor ons allemaal is de situatie in de reguliere verzorgings- en verpleeghuizen op orde. De kwaliteitskeurmerken verkopen als warme broodjes. Administratief is het systeem daar waterdicht en er staat 24 uur per dag een kwalitatief hoogwaardige medewerker klaar. Daar laat je je vader met een gerust hart achter. Waarom hebben wij daar zelf niet eerder aan gedacht?!

Ik zou Mark natuurlijk een draaikont kunnen noemen. Maar dat weiger ik. Zeker na alles wat Mark voor ons heeft gedaan. Het siert hem juist dat hij terugkomt op een eerder genomen belachelijke maatregel. Een maatregel die ons in staat stelde de kwaliteit van leven van opa te waarborgen. Maar wat is kwaliteit van leven afgezet tegen vrije tijd?

Bedankt Mark, We zullen het nooit vergeten. En geef ons even je adres wil je? Sturen we je een vakantiekaartje.

Moeps

Opa komt te wonen in de oude woonboerderij stammend uit 1793. Nooit eerder paste iemand beter in een dergelijke idyllische omgeving. Zijn piano zal de hardhouten vloer sieren. Zijn riante bibliotheek geeft de wanden allure. Zijn bed binnen handbereik, want meerdere keren per dag heeft opa zijn rust nodig. Vooral als de spieren weer eens toe zijn aan een nieuwe voorraad dopamine.

Opa vindt het wat vervelend dat zijn autonomie in het geding is. Maar opa moppert niet. Cijfert zichzelf weg voor Jan en Alleman. Wellicht is zijn liefde voor muziek de reden, dat opa ook in relationele sfeer altijd op zoek is naar harmonie. Zijn snor, Indische hoffelijkheid en Droopy ogen doen de kleindochters regelmatig smelten. Zijn plagerige geest en humorvolle inslag verbazen regelmatig. Zijn verwardheid is vaak aandoenlijk en soms lastig. Zijn fysieke ongemakken, behoefte aan leiding en structuur vaak niet te voorkomen.

De drie pubers bivakkeren meest van tijd in de aangrenzende ruimtes. Pubers als alle anderen. Flegmatiek, onverschillig, gemakzuchtig en egocentrisch. Maar alle vier met een goed hart, humor, zorgzaam en sociaal. De drie katten en twee honden hebben slechts een destructief aandeel in het huishouden annex woongemeenschap. Maar hun aandeel wordt teniet gedaan door de voorliefde van de pubers jegens het harig tuig.

Het gezelschap wordt tot slot gecompleteerd door een zeer betrokken, gedreven en ondernemende moeder en niet te vergeten behulpzame, betrouwbare en coöperatieve huisvader. Zij beslissen, bepalen, organiseren, corrigeren, bedenken, bestrijden, verschonen en meer van dat al. En soms, heel soms, hebben zij geen energie meer, Is er gebrek aan creativiteit en vindingrijkheid. Ligt chagrijn en uitputting op de loer.

Op dat soort momenten is er behoefte een een steun en toeverlaat. Een rots in de branding.  Iemand die moeder streng doch rechtvaardig toespreekt en tegelijkertijd de regie in handen neemt. Iemand die structuur weet aan te brengen waar alle gezinsleden van weten te profiteren. Een luisterend oor.

Iemand die opa om haar vinger windt en streng wijst op zijn nog niet geslikte medicijnen. Vader wijst op zijn laksheid en onafgemaakte klussen. Thee zet voor de pubers en ze aan het huiswerk herinnert. Iemand die weet wat wij graag eten en toch de schijf van vijf hanteert. De stofdoeken in een rieten mand bewaart en de was buiten aan de droogmolen hangt. Want een wasdroger is fnuikend voor je textiel. En tussendoor nog wat sla uit eigen tuin rooit.

Ze verwent en verzorgt. Is kordaat en empathisch. Humorvol en gedreven. Recht door zee en begripvol. En we noemen haar ' Moeps'.

Wie durft?

Harry Pottercollege

Aan een terras op de Groningse Grote Markt bespreken we de zojuist bezochte school. Een soort Harry Pottercollege. Hoge deuren en dito kasten waar op elk moment een leerling op een vliegende bezem uit tevoorschijn kon komen. De restanten zakjes paprikachips, drinkbekers en Sportlifeverpakkingen staken schril af tegen de statige marmeren trappen.

De school lag niet ver van de Grote Markt. Door hen het Neude genoemd. Daar waar de Martinitoren werd vergeleken met de Dom. Het symbool van FC Utrecht. De hoogste toren van het land. Waarvan de geschiedenis bij allen van ons bekend is. Het ontbrekende middenrif.

Jullie mogen jij zeggen tegen ons. Aldus de coördinator van de brugklassers. Ik zie ze lachen en denken: hé man, wat denk jij nou? Dat ik U ga zeggen ofzo? Maar ik hoor niets. De verlegenheid won het van de bravoure.

Het onderwijzend personeel haalde alles uit de kast om ze te overtuigen. Niets was hen teveel. Zelfs de lerarenkamer werd bezocht. Tegenwoordig blijkbaar een moderne chillroom. Vroeger werd daar tenminste nog gerookt. Maar de boodschap van de schoolvertegenwoordigers was duidelijk: dit is een leuke school!

De één droeg bij vertrek quasi nonchalant zijn zojuist gescoorde rugzak daar waar het hoorde. De ander moffelde het weg. Een derde ontving geen tasje, zij ging al naar ' de vierde' . En we eindigden zoals gezegd op het terras. Om te evalueren.

Ze zijn er nog niet van overtuigd. De binnenstad is nog onbekend terrein. Gaan ze wel vrienden maken. Ik moet al gelijk op kamp. Het lijkt wel een gevangenis. Een greep uit een lange rij tegenwerpingen. Maar het komt vast goed.

Was het maar vast 12 september...

Mijn zoon

Hij is twee turven hoog. Sproeten en slonzig. Een voetballertje. Met humor en lef. Charmant naar de vrouwtjes. Behulpzaam en sociaal. Zoekt altijd de grens op en is daar een meester in. Leert makkelijk maar heeft de motoriek van een kleuter. Aanhankelijk en gek op gezelligheid. Een Pietje Bell. Gluren bij de meidenkleedkamer. Ruitjes intikken. Kussen in het fietsenhok. En struinen over straat.

Al jaren vraag ik mij af of ik niet teveel vriend van hem ben i.p.v. vader. Mocht dat wel zo zijn dan is het spijtig. Want een jochie als hij verdient niet alleen een goede vader, hij heeft er nadrukkelijk behoefte aan. Al die tijd vervulde ik mijn vaderrol op gepaste afstand. Hoewel ik hem regelmatig zag bleef mijn invloed beperkt. De keren dat wij elkaar zagen moest het gezellig zijn. Want ruzie maken zou zonde zijn van onze schaarse tijd.

En ben ik dan niet zijn vriend, dan zijn wij in elk geval twee handen op één buik. Of vier wat mij betreft. Ik weet dat nooit. Ik weet wel wat hij leuk vindt, hij weet hoe hij mij kan pleasen. En doet dat dan ook. Bijna onbegrensd zijn vader het hof maken. We sms' en dagelijks. Hoeveel we van elkaar houden. En wat we hebben gedaan die dag. Of om welterusten te zeggen. Of over FC Utrecht.

Straks sms' en we niet meer. Straks gaan we ruzie krijgen. Zoals het hoort. Gaan we samen winkelen. Naar de voetbalclub. Komt hij direct uit school naar thee bij me drinken. Zit ik hem achter zijn vodden. Omdat hij zijn kamer verslonst. Gaan we vissen. Varen. Schaatsen. Gamen.

Straks. Straks woont hij bij mij.

Gloeiende gloeiende...

Gloeiende gloeiende godverdegodver. Teringtyfus. Krijg de vinketering. Ben al mijn blogs kwijt. Mijn nijvere huisvlijt. Jullie weten wel, die blogs waar jullie nooit op reageerden. Jullie feitelijk geen reet interesseerde, en dat lieten jullie mij dan vervolgens ook niet even weten. Een berichtje in de trant van: leuk geprobeerd Ruud die blogjes, maar ga lekker ministecken had ik als waardevolle feedback ervaren. Maar niets van dat alles.

En hoewel doorzetten nu niet bepaald op mijn lijstje van competenties prijkt, wat dit betreft geef ik het niet op. Want er staat een hoop te gebeuren. Over twee maanden wordt ik geacht te verhuizen naar Wirdum. Wirdummerdraai om precies te zijn. Eén of ander gat in Groningen. Zo'n 220 km hogerop.

Nieuwe scholen, nieuwe buren, nieuwe winkels, nieuwe hobby's, nieuw werk, nieuwe gezinssamenstelling, nieuwe voetbalclub. Me dunkt. Of ik nu ga boeien of niet, ik ga door. Met verhuizen en bloggen. Want er valt genoeg te beleven de komende tijd. Ik hou jullie op de hoogte.