Was ik nog jong en single geweest, ik had het wel geweten. Ik was laat en katterig opgestaan en had hoogstens een paar sokken en joggingbroek aangetrokken die ik her en der verspreid in de slaapkamer zou vinden. Daarna zou ik naar beneden zijn gesjokt met een bos verwilderd haar, maar wat zou het. Ik had nog wat kleffe witte weekendbollen over van gisteren. Drie om precies te zijn. Ik sneed ze open met een broodmes en deed in de koelkast een greep naar de doos met eieren. Het was tenslotte Pasen. Ik zocht naar de koekenpan tot ik de steel uit de gootsteen zag steken. Ik haalde een schuursponsje met drie druppels afwasmiddel door de met vet en shoarmaresten besmeurde koekenpan. Ik wist natuurlijk ook dat de teflonlaag niet bestand was tegen de hardnekkige zeep, maar wat deed het ertoe. Ik spoelde de pan goed af met gloeiend heet water. Ik wenste geen zeepsmaak in mijn gebakken eieren. Een mens wil wel een fatsoenlijk ontbijt tijdens Pasen.
Natuurlijk had ik een kop koffie gemaakt en legde ik vast een fles cola in de vriezer voor de rest van de dag. Zenuwachtig keek ik op de klok. Het was even voor half twaalf. De voorbeschouwing op de wedstrijd kon nu elk moment beginnen. Ik belegde de drie broodjes met een plak ham. Geen boter. Dat kostte teveel tijd en voegde toch niets toe. Als ik het al in huis had. Ik zette de gitzwarte koffie vast op de grenen salontafel, een krijgertje met kringen. Terwijl ik de eieren hoorde sudderen in de pan met teveel boter zocht ik naar de afstandsbediening. Ver weg kon deze nooit zijn. Ik lag hier gisteravond ook maar zoals wel vaker leek het ding onvindbaar. Eenmaal terug in de keuken zag ik de afstandsbediening naast het koffiezetapparaat liggen. Hoe en waarom wist ik niet. Maar het deerde niemand. Ik was alleen. Net als gisteren. Net als vorig jaar.
Ik plaatste het grote bord met de drie broodjes op de leuning van de bank en zocht heel even naar de ideale zithouding. Het was nog te vroeg om alweer te gaan liggen en het zou ook lastig zijn bij het eten en drinken. Ik voelde mij onprettig gehaast terwijl ik natuurlijk alle tijd had. Het eerste zompige broodje proefde ik amper. Stouwde het in drie happen weg en zag op tv dat er werd geschakeld naar de verslaggever op het veld. Terwijl ik overschakelde naar het tweede broodje verhoogde ik het geluidsvolume. Het boeide niemand. Ik was alleen zoals altijd en had het bescheiden rijk voor mijzelf. Ik hoorde dat zowel Utrecht als Ajax niet in de beste vorm staken maar had geen oor voor deze zinloze feitjes. Ik zat heerlijk te genieten van de voorpret en zag de eerste lentestralen brutaal bezit nemen van de huiskamer en de tv. Ik sloot zowel de rol- als de overgordijnen.
De eerste helft vorderde gestaag en de spelers hadden het doel nog niet kunnen vinden. Ik keek waarschijnlijk met mijn chauvinistische bril maar zag toch een beter Utrecht. Terwijl de scheidsrechter floot voor de rust schakelde ik over naar de Belg. Ik zag dat de weersomstandigheden voor deze Ronde van Vlaanderen weliswaar ideaal waren voor de renners, maar niet voor de supporters op de bank die regen, bloed, wind en lekke banden wilden zien. Ik zag dat het peloton nog bijeen was en schakelde weer terug naar het voetbal. In de studio werd nagebabbeld en vooral geklaagd over het niveau en het gebrek aan kansen. Toch leken de kenners het met mij eens te zijn en was er een licht overwicht voor mijn club uit de Domstad.
Buitenshuis leefde iedereen zijn leven en leek alles geel en zonnig. Het contrast was schrijnend. Soms spiekte ik even tussen de gordijnen door maar dat bleek telkens te confronterend en ontregelde mijn vrije gevoel van de alleenstaande maar heus niet eenzame kluizenaar. Terwijl dat toch juist hetgeen moest zijn waar ik mijn voldoening en ultieme geluk uit moest halen. Ik sloot de gordijnen dan ook weer snel en verhoogde wederom het volume van de televisie om een einde te maken aan al dat van buiten komend onheil.
Even leunde ik achterover en rekte ik mij uit met een schreeuw. Het boeide niemand, ik mocht doen en laten wat ik zelf wilde. Met een schrik sprong ik ineens overeind en spoedde ik mij richting vriezer. Ik haalde snel de diepgevroren fles cola eruit, liet deze vervolgens even ontdooien en nam de rest van de middag en avond weer plaats. Ik zag fc Utrecht gelijk spelen. Nam meer en meer een liggende positie aan naarmate de dag vorderde. Hoorde de voetbalanalisten klagen over de teleurstellende wedstrijd. At een zak chips leeg. Paprika. Nam nog een cola-rum en voelde de spanning eigenlijk alleen in de laatste meters van de Ronde waar ik een anonieme Noor zag winnen. Zakte soms heel even weg maar vermande mij dan toch weer. Nam nog een greep uit een zakje met chocolade eitjes. Lichtblauw. Melk. Sloeg de avondmaaltijd over en toog vroeg in de avond weer naar boven waar ik mij ontdeed van mijn joggingbroek en sokken. Ik draaide mij al snel op mijn rechterzij. Tot zover eerste Paasdag. One down. One to go.
Ik maakte voor de gelegenheid, het was niet voor niets Pasen, advocaat uit eigen keuken. Het idee kwam van mijn vrouw en ik noemde het dan ook gekscherend 'advocaat van de Duivel.' Ik roerde mij drie kwartier suf met een mixer die geen onderscheid in toeren maakte in danwel een lage danwel hoge stand. Zoals gebruikelijk maakte ik er weer een flinke bende van in de keuken. De spetters hadden in het rond gevlogen maar het eindresultaat oogde in elk geval geel en behalve de brandewijn had ik mij exact aan het recept gehouden. De oudste puber was al wakker en nam de verantwoordelijkheid over de slagroom. Ik zag haar moeizaam kijken en hoorde het gesteun bij elk klopje wat zij met de garde produceerde. Ze zat daar al minstens dertig minuten, het hoofd met haar linkerhand ondersteunend terwijl ze met rechts draaibewegingen produceerde. Even had ik haar wel willen uitleggen hoe boter tot stand kwam maar ik liet haar toch begaan, tot moeder zich ermee bemoeide. Ze spoelde de dikke massa door de gootsteen en opende de koelkast om een nieuwe beker te pakken. Waarschijnlijk te snel maar in elk geval ongecontroleerd liet ze de beker uit haar handen vallen. Een wereldkaart aan slagroom vloeide over de plavuizen in de keuken. De kittens profiteerden en lieten er geen gras over groeien. We besloten het hierbij te laten en te vertrekken richting onze brunchafspraak. Waarschijnlijk had het rumoer van het continue mixen en kloppen in elk geval nog een puber tijdig op de been gebracht. Dat bracht de teller op twee. De derde en laatste had geslapen bij een vriendin en nog geen teken van leven gegeven. Twee uit drie. Toch geen beroerde score voor een eerste Paasdag.
We betraden de woning van de gastheer, gastvrouw en gastpubers via een achterom, waar de openslaande deuren fel werden verlicht door een fanatieke voorjaarszon. De tafel stond rijkelijk gedekt te wachten op de aanval van hongerige ouders en pubers. Mijn maag verwoorde grommend wat mijn ogen zagen. We namen direct plaats aan tafel en ik wist niet te kiezen. Naarmate de minuten verstreken kwam ik in mijn ritme en propte ik mij vol met eieren, mosterdsoep, croissants, paasbrood, chocolade eieren en koffie. Tussen een donkerbruin broodje ei en croissant met kaas door probeerde ik ongezien op mijn mobiel de stand van het voetbal in de gaten te houden. Utrecht speelde tegen Ajax vandaag. En later vandaag ook nog de Ronde van Vlaanderen. Was ik nog single geweest dan had ik het wel geweten.
Het riante gezelschap verplaatste zich propvol naar buiten waar ik in de volle lentezon een sigaret rookte. Over akkers keek. Een balletje trapte. Kittens aaide. Een vijver bestudeerde. Jeu de boules speelde. Een goed gesprek voerde en een laatste nog vermiste puber met minuscule ogen alsnog zag arriveren. Buiten was alles geel en groen. Binnen zitten leek geen optie. Mijn mobiel gaf de melding dat Utrecht op een 0-1 achterstand was gekomen. We togen erop uit en speelden onderweg een partij klootschieten, de mannen tegen de vrouwen. We namen in groepen bezit van de gevaarlijke Groningse boerenwegen en het nog kale maar overweldigende platte lenteland. Hoewel de spelregels eerst nog onduidelijk bleven werd er naar hartenlust met kloten geschoten en nam het fanatisme in de strijd tussen de seksen alsmaar toe. Meerdere keren verdwenen er ballen in sloten of op onmogelijke plekken, maar elke keer weer wisten we ze uit het water te hengelen of tussen struiken uit te grijpen. Tot er ineens een stilte viel. De groep hield even stand maar van paniek leek eerst nog geen sprake. Ik keek uiteindelijk recht in het gezicht van de gastvrouw, terwijl ze zich vast had weten te klampen aan resten gras en ander groen. Pas na enkele seconden realiseerde ik mij dat de positie die zij had ingenomen een zeer ongebruikelijke en zeker ongelukkige was. Haar laarzen liepen nog net niet vol met water maar de gastvrouw bleek niet in staat om zelfstandig de sloot weer te verlaten, daar waar zij zo gemakkelijk en zonder enige hulp van buitenaf was ingegleden om alweer een bal uit de sloot te vissen. Al snel wisten we de gastvrouw weer op het Groningse droge te krijgen en de wandeling en het spel te vervolgen. De mannen legden het af.
Genoegzaam nam ik een likje van de zelfgemaakte advocaat, die meer weg leek te hebben van een luchtige vanillevla met alcohol maar dan zonder vanille. Er kwamen een eveneens luchtige cake en verse aardbeien op de picknicktafel. De zon nam in kracht af. We dronken een afsluitend rood wijntje en ik voelde mij al snel prettig draaierig. Ontspannen en nauwelijks geïnteresseerd keek ik op mijn telefoon. Utrecht had gelijk gespeeld. Een Noor had de Ronde gewonnen.
