Nu de Groningse verhuizing weer onbedreigd bovenaan in het prioriteitenlijstje bivakkeert, mag ik concluderen dat ik de afgelopen dagen weer nuttig heb besteed. Ik zette de voor- en nadelen van ons convoi exceptionnel richting Wirdum nog eens op een rij. En als rechtgeaard bovenmatig emotioneel pessimist kom je dan al snel op de nadelen. Waarvan het feit dat ik de Galgenwaard niet snel meer zal bezoeken wel een 'gestrekt beentje' is.
Ik ging als 7-jarige graag met mijn vader en broer mee. Een zondagmiddag naar FC Utrecht. Hendrik Hendriksen, Jan van Staa, Joop Wildbret. En een wielerbaan, vele malen interessanter dan de waarschijnlijk toch wel nipt verloren thuiswedstrijd. En anderhalf uur staan is best veel papa. Dus mogen we nu alsjeblieft weer van de wielerbaan afglijden?
Nieuw Galgenwaard werd gebouwd. De wedstrijden verplaatsten zich naar het noodstadion op de Veemarkt. De grimmige sfeer van toen is gebleven op de huidige dinsdagse automart. Hans van Breukelen. Willy Carbo. Een eigen seizoenskaart want wij waren per slot van rekening al grote jongens. Met stoere verhalen over rellen, bijtende bouviers en schuddende supporterstreinen. Wij hoorden erbij. En liepen mee.
En uiteindelijk belanden al die stoere jongens in het huidige familievak. Met hun voetbalgekke kinderen, welk geslacht dan ook. Net als ik.
Het cynisme en de haat-liefde verhouding die ik heb met de club zal blijven. Maar de bezoeken aan het stadion gaan drastisch verminderen in aantal. En dat ga ik missen. Daar kan geen Euroborg tegenop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten