Pizza

Ze hield ons tussentijds via whatsapp op de hoogte van de ontwikkelingen. Ze was met hem in gesprek gegaan maar de uitkomst leek al vooraf duidelijk. Beide partijen wisten hoe het ervoor stond. Het diende slechts nog even te worden bezegeld. Van belang was vooral wie het uiteindelijk daadwerkelijk durfde uit te spreken. Soms zijn pubers ondoorgrondelijk, maar af en toe doen ze je weer even terugdenken aan ooit. De afloop was dan ook niet spannend, meer de wijze waarop. Er waren doemscenario's denkbaar en dat zou gevolgen kunnen hebben voor de toekomstige wijze van ouderlijke bijstand. Maar niet alleen daarom was ik bezorgd. Ik hoopte dat haar verdriet tot een minimum beperkt zou blijven. Het was meer geweest dan een flow. Het had langer geduurd dan een kalverliefde. Het bleef lang stil voor we iets hoorden. Ik besloot haar een bericht te sturen:

'Als jij het bent die de knoop doorhakt, trakteer ik vanavond op pizza'

Vrolijk stapten we in hoewel we beiden niet stonden te trappelen. De middag was zwaar geweest voor haar. En heftig. Ze had een knoop doorgehakt. Deze zat nu in haar maag. Toch raapten we moed bij elkaar en vertrokken samen richting school. De duisternis was al vroeg ingevallen deze avond en er hing een absurde mist over de Groningse weilanden en smalle wegen. Zoals gebruikelijk zapte zij van 538 naar Q-Music en zong ze alles foutloos mee. Terwijl we school naderden zag ik vele ouders al richting hoofdingang slenteren, allemaal gechaperonneerd door hun puberzoon danwel dochter. We wisten ondanks de drukte een parkeerplaats dichtbij te bemachtigen en volgden de meute. Een rode loper was uitgerold voor de ingang, waar we vriendelijk werden opgevangen door medewerkers van school. Zij hield haar mond niet dicht. Bleef maar pubers aanwijzen en noemde daar dan een naam bij, die mij enkele seconden later alweer was ontglipt. De eerste vriendin die werd voorgesteld gaf ik nog beleefd een ferme hand. Beide meisjes keken mij wat lacherig aan. Dit ritueel was ze onbekend. Het slappe handje van de vriendin was een duidelijk teken dat ze hier niet op had gerekend. Het leek zelfs ongepast en ik voelde mij ongemakkelijk. Ik besloot dit gebruik niet meer in te zetten bij de overige vriendinnen. In plaats daarvan knikte ik even kort met mijn hoofd of stak ik even mijn wijsvinger losjes in de lucht, ten teken van een groet.

Mijn dochter vervolgde haar rondleiding en ze liet mij de kluisjes zien.

Al sinds de pubers het voortgezet onderwijs betraden verbaasde ik mij elke keer weer over het belang van een dergelijke futiliteit. De kluis doet ertoe. Een vette kluis is hot. De kluis mag niet te laag of te hoog zijn en is bij voorkeur riant.

'De sportklas heeft de grote kluisjes. Maar ja. Dat heb ik er ook weer niet voor over.'

Ik onderbrak even haar continue gekeuvel en sloot achteraan in de rij voor koffie uit een plastic bekertje. Ik kon de beker amper vasthouden. Het leek aan de onderkant al verschrompeld door de hitte. Ik hield het bekertje dan ook behoedzaam aan het bovenste randje vast tussen de toppen van mijn middelvinger en duim. Tegelijkertijd probeerde ik mij een weg te banen door de kantine van de school, op zoek naar mijn dochter. Ik zag haar niet maar al snel had zij mij gevonden.

'We gaan naar lokaal 0.23. Dat is op de eerste verdieping.'

Ik bekeek de trap en klemde de koffie nog iets steviger vast. Durfde tussen het klimmen door zelfs al een klein slokje te nemen, maar mijn lippen protesteerden direct, waarna al snel mijn tong volgde. Dochterlief marcheerde stevig door richting het lokaal, maar al snel bleek dat deze niet op de eerste verdieping was gesitueerd. Ik volgde gedwee. We namen de trap weer terug naar de begane grond. Tussen het dalen door probeerde ik toch weer een slokje koffie. Dit keer hadden we het juiste lokaal snel en gemakkelijk gevonden. Er bleken alleen nog twee plekjes naast elkaar vrij direct vooraan in de klas. Ik zette mijn koffie neer op het kleine tafeltje en haalde even diep adem.

'Dag. Mijn naam is Hein. Ik geef vanavond deze presentatie voor u. Ik doe dit aan de hand van een powerpoint presentatie.'

Hein moet begin vijftig geweest zijn. Zijn overhemd bolde net boven zijn middel nadrukkelijk op. Hij liet zijn linkerhand vrijwel de gehele presentatie rusten op deze buik. Zijn spijkerbroek oogde daarentegen wel jeugdig, evenals zijn gympen. Hein smeerde overduidelijk nog gel in zijn overwegend grijze haar en hij had een opvallend onregelmatig gebit.

'Wie is er al zeker van dat hij of zij de richting van het toerisme op wil?'

Hein stak zijn kin in de lucht op zoek naar reacties. Een nogal optimistische maar weinig realistische kijk op de zaak. Maar Hein was niet voor één gat te vangen.

'Niemand? Ik snap het best hoor, dat je niet zomaar je vinger durft op te steken. Laat ik het jullie even één voor één vragen.'

Hein ging van een afstand de klas rond en wees elke puber even individueel aan, maar stuitte steevast op een muur van onwil en chagrijn. Ook mijn dochter sprak zich niet uit toen Hein met zijn vingertje haar kant uit wees. Ze stamelde verlegen. Zo kende ik haar helemaal niet. 

Niemand van de klas dacht er maar een seconde over na om daadwerkelijk de door Hein bewierookte opleiding te gaan volgen. Maar ze moesten nu eenmaal verplicht minimaal twee presentaties bijwonen. Hein liet zich desondanks niet uit het veld slaan en vervolgde zijn presentatie.

Ik speelde wat met mijn inmiddels lege bekertje. Binnen enkele minuten zag ik haar naast mij omzichtig haar hand voor haar mond houden, zodat haar gapen alleen voor mij zichtbaar was.

In hoeverre dit te maken had met de presentatie van Hein was niet geheeld duidelijk, maar zijn betoog bleef beperkt tot het voorlezen van zijn moeiteloos in elkaar geknutselde powerpoint presentatie. Bij het wisselen van elke dia hipte Hein naar zijn laptop, boog hij met gestrekte benen licht voorover, waarna hij met een opvallend gekromd middelvingertje de volgende dia tevoorschijn toverde. Hein probeerde soms nog wel enig enthousiasme te veinzen, maar alle pogingen leken tevergeefs. Niemand wilde animator zijn op een camping in de Belgische Ardennen. Ook grondstewardess sprak geen van de pubers aan. Evenmin als baliemedewerker bij een willekeurig hotel of pakketreissamensteller bij een touroperator. Het bleken drie nutteloze kwartieren en ik had zin in nog een hete koffie.

Ik was in afwachting van haar thuiskomst uit school. Ik kende de uitslag al, maar nog steeds niet de details. Had zij het lef gehad om het hem te vertellen? Dat het weliswaar bijzonder was geweest maar eindig. Hoewel ik mij zorgen maakte over haar gemoedstoestand probeerde ik de rust zelve te blijven. Ik concentreerde mij weer op de bereiding van de warme maaltijd, waarbij ik af en toe een blik door het raam wierp. Tussendoor kookte ik water om thee te zetten en legde ik alvast wat chocola voor haar klaar. Als ultiem troostmiddel. Terwijl ik de aardappels halveerde en in de pan wierp, zag ik haar per fiets naderen. Eenmaal thuis hing ze over het hek om deze vanaf de binnenzijde met haar rechterhand te kunnen openen. Tegelijkertijd hield ze haar fiets vast in de linkerhand. Na binnenkomst zette ze haar tas op een stoel in de keuken en bleek stroom voor haar mobiel de hoogste prioriteit.

Ik staakte voor even mijn activiteiten en nam een gemakkelijke positie aan. Hangend op het aanrecht zag ik vanonder af haar vochtige ogen.

Ik wist dat ik mijn woorden behoedzaam en weloverwogen moest kiezen, om erger te voorkomen. Om afleiding te zoeken speelde ze wat met een pen.

Voorzichtig zocht ik toenadering.

'Gaat ie?'

Ze knikte een paar keer waarbij ze haar lippen stevig op elkaar drukte. Ten teken dat ze haar emoties wel in bedwang en onder controle had. Natuurlijk was het een vervelende situatie, maar ze was ervan overtuigd dat dit uiteindelijk in haar belang was. Ik probeerde haar met een cliché wat op te vrolijken.

'Er zijn nog zoveel vissen in de zee schat. Ga lekker zwemmen zou ik zeggen.'

Het leverde niet meer op dan een aarzelende glimlach.

'Hier. Neem lekker een slokje thee. Maar pas op. Het is heet.'

Ik ging even naast haar staan en kneep haar in haar bovenbeen. Daarna nam ik haar nek speels maar stevig in een vaderlijke houdgreep en gaf haar een kus bovenop haar hoofd.

'En? Heb jij het hem verteld? Heb je pizza verdiend?'

Ze knikte, maar wel op een manier dat het onderwerp nog gevoelig lag en dat ik niet verder moest vragen. Ik had maling aan haar houding en probeerde tot haar door te dringen. Dat ze de moeite waard was. En zo volwassen. Zo jong nog, maar zo wijs. Ze reageerde nu bijna opgetogen.

'We hebben het allebei gezegd. Er was niets meer.'

Ik was blij met haar reactie. Ik was blij met elke reactie, maar haar realiteitszin en zelfverzekerdheid was een welkome bijkomstigheid. Met een beetje geluk zou deze fase van liefdesverdriet snel overwonnen zijn.

Het was niet druk bij de koffiehoek. Ik gooide mijn eerste lege en verschrompelde bekertje weg en pakte een gevulde hete terug. Vervolgens sjokte ik weer achter haar aan, maar nu toch meer gedecideerd en geroutineerd. Er was nog voldoende plaats in het volgende lokaal, waar twee olijke mannen ons blijmoedig, joviaal en optimistisch begroetten. We namen plaats aan twee naast elkaar gelegen tafeltjes tegen de muur. Mijn dochter kroop tegen de muur aan, waar ze zich verstopte achter een vierkante betonnen uitsparing. Een waarschijnlijk gewilde zitplek vanwege de anonimiteit. De muur was beklad met de meest ranzige oneliners, namen van scholieren inclusief 06 en liefdesbetuigingen.

Jaap en Theo stelden zich voor. Jaap was al iets ouder maar daardoor zelfverzekerd. Net als Theo was ook Jaap verpleegkundige. Theo droeg een grote zwarte oorring. Aangezien ik niet veel ouder leek dan Theo, stelde ik mij voor dat ik eveneens een dergelijk sieraad in mijn oor zou dragen. Maar al snel stapte ik af van het idee en luisterde ik naar de twee bevlogen mannen.

Theo leek dit te merken en maakte  meer en meer oogcontact. Ik keek niet weg, maar knikte daar waar nodig en glimlachte als het moest. Soms keek ik even naast mij. Ze was nu één en al oor, leerde over verpleging, verzorging en begeleiding. Jaap en Theo bezaten de kwaliteit om gepassioneerd te vertellen en pubers te boeien.

'Wie weet wat reanimeren is?'

Theo keek de klas rond terwijl hij even friemelde aan zijn oorbel. Weer leek Theo even oogcontact met mij te zoeken. Ik keek mijn dochter even aan maar zij verstopte zich nog altijd achter het beton.

Een ander meisje reageerde.

'Nou. Bijvoorbeeld dat als iemand op straat niet helemaal goed is of zo, dat je haar dan gaat helpen.'

Theo rekende het niet fout, maar haakte erop in en leerde ons een lesje over de werking van het menselijk hart. Dat deze 24 uur per dag pompt. Ons in leven houdt. Ons soms in zijn greep heeft en dan maar weer moeizaam loslaat.

'Wie weet wat geestelijke gezondheidszorg is?'

 Ik keek of mijn dochter het wist en draaide om een hint te geven rondjes met mijn wijsvinger, net naast mijn slaap. Ze keek me vragend aan en herhaalde mijn actie met de wijsvinger.Theo had haar nu gespot en wees haar met een gedecideerde gestrekte arm aan.

'Juist ja! Ik zie het wel! Wat is het antwoord volgens jou?'

Het was alsof haar adem stokte. Ik had het met haar te doen. Na zo'n middag duik je het liefst onder of nog beter, ben je onzichtbaar. Maar Theo leek te voelen dat zij een zetje nodig had. Een klein steuntje in de rug. Ze gaf glimlachend kort en bondig het juiste antwoord. Ik kneep even in haar bovenbeen en gaf haar een vette knipoog. Haar wangen kleurden lichtrood.

Theo complimenteerde haar en verlegde zijn aandacht naar de klas.

Jaap en Theo lieten nog een filmpje zien. Vertelden over de school en de praktijk. Over competenties. Stevig in je schoenen staan. Flexibel zijn. Zorgzaam natuurlijk. Creatief bovendien. Pubers en ouders hingen aan hun lippen.

Tevreden verlieten we het broeierige klaslokaal, op zoek naar de uitgang. Het was een lange vermoeiende dag geweest. Vooral voor haar, maar ze hield zich stoer en ferm. Ik gaf haar even een voorzichtige schouderduw. Ik was ervan overtuigd dat ze ervoor in de wieg was gelegd. Ze was al zorgzaam en doortastend. Flexibel en creatief. Geknipt voor de zorg. We waren bijna terug bij de auto.

'Ik denk dat jij je keuze wel hebt gemaakt?'

Ik vroeg het haar terwijl ik het antwoord eigenlijk al wist.

'Ja. Ik weet het nu zeker. Ik heb er goed aan gedaan. Er was niets meer tussen ons.'

Even stond ik op het verkeerde been. Ze moest lachen om mijn verbaasde gezicht en hield mij aan mijn woord.

Kom we gaan pizza halen. Je hebt het beloofd.'