Ik stamelde iets. Ik weet geen eens meer wat. Ik wist dat als ik hem aan zou kijken tijdens mijn speech, ik het niet droog zou houden. Want God wat was ik trots. Op zijn rust en zelfvertrouwen. Zijn betrouwbaarheid en loyaliteit. Zijn verantwoordelijkheidsgevoel en mannelijkheid. Maar het kwam er, vechtend tegen mijn tranen, gewoonweg niet uit. Ik ratelde maar door en probeerde alleen maar vochtig oogcontact te vermijden.
Hij had er volgens mij geen notie van dat er nog wat water was achtergebleven op zijn revers, nadat we in paniek hadden geconstateerd dat we zijn corsage waren vergeten op te spelden. Ik bemoeide mij ermee en dat had weer eens vervelende gevolgen gehad. Gelukkig scheen de zon fanatiek en leek het water van de bloemen op zijn maatpak snel te drogen. Wat zag hij er geweldig uit. Groot en stoer. En op het eerste oog zo vanzelfsprekend rustig.
Kort voor de speech had ik nog een glas bier omvergegooid. Het vrolijk gedrapeerde kleedje op de eettafel was doorweekt. Ik keek naar dit slagveld terwijl ik niet uit mijn woorden kwam. Ik sprak wel, maar dit waren mijn woorden helemaal niet! De situatie werd nu wel netelig en ongemakkelijk. Penibel zelfs. Maar ik wilde nog niet opgeven. Mijn zoon verdiende een op zijn minst redelijk fatsoenlijke speech.
De kalmte die mijn zoon uitstraalde stelde me gerust. Wat was hij toch gegroeid. Letterlijk maar zeker ook figuurlijk. En wat was de tijd snel gegaan. Het besef dat we weer een nieuwe fase zouden ingaan maakte me week. Meer en meer zag ik hem de rol als oudste met verve vervullen. Meer en meer groeiden we naar elkaar toe.
In plaats van een speech werd het een strijd van vergeetachtigheid gemengd met een ongezonde dosis onnozel- en onzekerheid. Hoe moeilijk kon het zijn?! Hoezeer ik mijn best ook deed te herstellen van deze blamage, steeds weer keek ik in zijn gezicht. En telkens was het effect onveranderd. Zoute druppeltjes die ongewenst bezitnamen van mijn ogen. De strijd tegen de tranen won het van de wil om er iets bijzonders van te maken.
De trouwambtenaar leek door zijn kale hoofd, voorzichtige baardje en ronde donkere zonnebril voor op zijn neus een soort kloon van Harry Vermeegen. Maar dan met een toga. De man probeerde mijn zoon volgens mij gerust te stellen. Ik had het idee dat dit onnodig was. Hij stond te stralen en leek vooral verschrikkelijk veel zin in te hebben in trouwen. Zijn vertrouwen in een goede afloop was dan ook gebaseerd op een gedegen voorbereiding. Want zo is hij. Gestructureerd en georganiseerd.
Ik had zoveel kwaliteiten van hem kunnen benoemen, helaas ik kwam er niet op en vertelde een onsamenhangend verhaaltje. Volgens mij was ik nog geen minuut aan het woord toen ik alweer naar een passend einde zocht. Maar zelfs dat leek te veel gevraagd.
Natuurlijk zag de bruid er prachtig uit toen zij de hoek om kwam. Sommigen gasten floten op hun vingers. Anderen joelden. De meesten applaudisseerden. Ik probeerde te switchen tussen de intens gelukkige blik van mijn zoon en de bruid die in plaats van stapvoets bijna in volle sprint op hem afrende. Alsof zij ook niet kon wachten om ja tegen hem te zeggen. Haar vader probeerde haar wel bij te benen, maar kon niet anders dan haar loslaten.
Ik reikte voorzichtig naar mijn inmiddels weer gevulde glas. Dat de speech niet werd wat het moest worden had ik al bijna verwerkt, maar ik wilde zeker niet in het openbaar ook nog een tweede glas uit mijn handen laten glippen. Ik slaagde gelukkig en hief het glas. De gasten deden mij na. En we proostten op het geluk van dit piepjonge stapelverliefde paar.
Ik zag en kon horen dat de Harry Vermeegen lookalike een oude rot was in het bijzonder ambtenaarsvak. Met souplesse en de nodige humor gidste hij ons naar het moment dat de geloften mochten worden uitgesproken. De bruid nam het voortouw. Ik hoorde haar lovende woorden spreken over mijn zoon. Als trots meetbaar was geweest was de trotsometer nu maximaal uitgeslagen.
Tijdens de maaltijd tikte mijn zoon mij op mijn schouder. Hij probeerde de situatie niet ongemakkelijk voor mij te maken te maken. Want zo was hij ook nog. Begripvol en empathisch. Vergevingsgezind bovendien. Onder normale omstandigheden had ik uren vol kunnen oreren.
‘Bedankt voor je speech!
Ik bleef zitten en keek niet om. Bang om de teleurstelling in zijn ogen te zien. Ik ging gewoon door met stamelen en mompelde iets van ‘geen dank’.
Even neigde ik ernaar om een smoes te verzinnen. Maar ook daar kwam ik niet op.
Het was nu de beurt aan mijn zoon om zijn zelfgeschreven gelofte openbaar te maken. Hoewel ik niet alles duidelijk kon horen, kreeg ik de snik middenin zijn erewoord wel mee. Even nam hij slim een moment pauze om zich te herpakken. Waarna hij vervolgens overtuigend zijn verklaring van trouw beëindigde. Ik zocht naar de tissues die het bruidspaar uit voorzorg al op de stoelen had klaar gelegd voor het geval dat. Ik depte voorzichtig in mijn rechterooghoek en wist hiermee eigenlijk nog relatief eenvoudig erger te voorkomen.
Het duurde even voor ik de teleurstelling van de mislukte speech had verwerkt. Maar ik wilde het ook niet groter maken dan het al was. Het zou te veel afleiden van de prachtige dag die het was en de feestavond die al snel op gang leek te komen. Ik kwam weliswaar nog niet veel verder dan wat heen en weer huppen op de plaats. Het leek in elk geval in zijn geheel niet op dansen. Het was eerder simpelweg wat heen en weer deinen.
De openingsdans van het kersverse bruidspaar was betoverend en (ja alweer) emotioneel. Ik zag haar elegant bewegen. Hij volgde trouw en zwierde en zwaaide met haar dat het een lieve lust was. Het applaus was klaterend en het startsein werd hiermee gegeven.
De avond vorderde en de sfeer werd losser. Alcohol hielp hierbij ook een beetje mee. Ik bewoog behoedzaam richting dansvloer waar ik mijn zoon alle schroom van zich af zag gooien. Zo ver was ik nog niet, maar ik naderde wel het stadium. Ik bewoog zo smooth mogelijk zijn kant op. Eenmaal in zijn buurt schreeuwde ik iets in zijn oor. Hij verstond me niet. Hoorde niet dat ik spijt had van de mislukte speech en dat ik het graag nog eens over wilde doen. Ik moest hem toch nog duidelijk maken hoe bijzonder hij was! Maar het was nu zo’n herrie. Dit was niet het moment.
Het dansen verging me voor mijn gevoel steeds makkelijker af. Hoewel blikken van sommigen anders deden vermoeden. Ik zocht mijn zoon voor de zoveelste keer op deze late avond. Ik sloeg mijn arm om zijn schouders. Kon er maar net bij dus moest strekken. Hij deed datzelfde bij mij. Het ging hem gemakkelijker af. Ik keek hem even aan en besefte dat ik dit moment moest koesteren. Dat de boodschap zo ook wel overkwam. Als een speech. Maar dan zonder woorden.
