Oogdruk

We hadden afgesproken bij een opticien. De vraag was nu even welke. Ik stond verstijfd van de kou stil  in de Landstraat in Delfzijl en probeerde de omgeving in mij op te nemen. Ik deed dit door middel van een matig soepele draai van 360°. Ik zag er drie. Hans Anders en Eyewish. Ik probeerde de Pearle.
'Kan ik u helpen?'
'Ik hoop het niet'.
De dame liet er geen twijfel over bestaan dat ze onderdeel was van de brillenketen. Ze zag er verzorgd uit en haar bril was modieus maar toch tuttig bovendien. Te perfect. Bovendien stond het bedrijfslogo op haar Pearle vest geborduurd.
'Ik zoek mijn vrouw. Zij heeft voor ons samen een afspraak gemaakt maar ik weet niet meer bij welke opticien. Jullie zijn met erg veel.'
Mijn steun en toeverlaat bleek al gearriveerd en direct afgevoerd naar een separate kamer. Ik werd aan een tafel gezet met een kop koffie en 24-Kitchen op de TV. Rudolf kwakte een lading suiker en boter door elkaar heen en had een minuut later 12 brownies van 500 Kcal p.s. De slagroom niet meegerekend.
 
Ik had mijn koffie nog niet op of ik moest van weer een andre bebrilde dame plaats nemen achter een oogdrukmeter. Er werd iets in mijn ogen gespoten. Hoewel ik werd gewaarschuwd schrok ik toch.
'Uw vrouw reageerde heftiger!'
Dat was wel fijn om te horen. Weer eens wat anders.
Ik keerde terug naar mijn koffietafel. Al snel verscheen mijn lief vanuit het niets.
Terwijl dame 1 de zorg voor haar overnam, werd ik door een derde, dit keer mannelijke Pearle medewerker meegenomen. Naar een duister kamertje achterin de zaak.
Ook deze mannelijke collega was bebrild. En zo liepen er nog drie rond. Zes in totaal. Allemaal een bril. Zou je ook bij Pearle mogen werken als je perfecte ogen had vroeg ik mij af? Of hebben ze ook showbrillen zonder sterkte? Voor het geval dat.
 
Ik zat op zich wel lekker. De oogmeetstoel was goed. Ik meldde dit tevreden  aan de man die wel erg dicht tegenover mij zat. Hij had meer weg van een dominee dan van een brillendokter. Zijn Pearle outfit, bestaande uit pantalon en colbert, zou ik shabby noemen als het mij werd gevraagd. Maar dat vroeg hij niet. Hij vertelde over de bureaustoel waar hij op zat. Hij had hem 15 jaar geleden op kosten van de baas aangeschaft. Want de stoel hiervoor, dat was geen zitten. De test viel mij niet tegen.
'Uw ogen vertonen veel overeenkomsten met die van uw vrouw' zei de dominee.
Wat onzin was. Die van haar zijn veel mooier.
 
Tevreden verliet ik de duistere kamer. Ik zag mijn lief als in een Pearle commercial allerlei monturen passen voor een Pearle spiegel. Vrolijk stapte ik op haar af. Ze was er wel uit. Het moest net zo'n montuur worden, als die leesbrillen van de Action die ze steeds koopt. Maar dan multifocaal. Ze vroeg dame 1 naar de kosten van zo'n arrangement. Deze begon een onsamenhangend verhaal. Over zilver, goud en diamant. En dat je, wilde je een beetje zicht hebben, moest kiezen voor diamant. Dat kwam neer op zo'n € 750,-. Per bril.
'Montuur natuurlijk niet meegerekend' schamperde dame 1. Alsof het logisch was.
 
Dame 1 nodigde ons uit weer plaats te nemen aan een laag tafeltje met daarop de computer. Haar glimlach wist van geen wijken. Ze vatte het verhaal nog eens samen. Over tweede brillen gratis en cadeaubonnen die we mochten weggeven.
'Maar niet aan elkaar natuurlijk'’ schamperde ze voor de tweede keer.

We keken elkaar aan. Mijn vrouw en ik. We zagen elkaar prima. En begrepen elkaar nog beter.
 
'Mag ik u iets vragen?'
Dame 1 reageerde uitnodigend.
'Natuurlijk mag dat!'
'Hebben wij eigenlijk wel een bril nodig?'
Ik stelde deze vraag niet voor niets. Mijn ogen waren weliswaar gemeten, de uitslag vernam ik nooit.
Serieus wierp ze een bebrilde blik op haar computerscherm. De glimlach op het gezicht van dame 1 verdween.  
Het viel eigenlijk wel mee. Met die ogen van ons. Dus die brillen. Daar zagen we vanaf.