Na het ontbijt strompelde ik naar boven.De achillespezen maakten een licht krakend geluid. De eerste meters richting trap leek het alsof de pezen bleven staan, terwijl de rest van het kolossale lichaam wel in beweging bleef. Eenmaal op gang haakten ook de voeten aan. Het was een ochtend als alle anderen. De laatste dagen bleken fris en regenachtig, maar de radar voorspeelde voor vandaag droogte en hitte. Voor mij reden enigszins paniekerig mijn kledingkast te onderzoeken.
Ik klapte de tot aan de vloer verlengde saloondeuren open. De inbouwkast was rommelig gevuld. De grond van de inbouwkast was volgepakt met een ongebruikte X-Box 360. Een door de kinderen gedegradeerd apparaat, na het te hebben afgelegd tegen heftige concurrenten als de PS-3 en Wii. De overgebleven ruimte onderin de kast bood plaats aan onnodig bewaarde aquarellen, acryldoeken en houtskolen schetsen. Twee paar zomerslippers herinnerden mij aan de reden van inspectie van mijn kledingkast.
Het schoeisel stond vast. Luchtige teenslippers zouden het worden. Ik was mij ervan bewust dat de pijn tussen grote teen en zijn buurman (wijsteen?), mij in de loop van de dag parten zou gaan spelen. Ondanks dat bleef ik bij mijn besluit. Met tegenzin keek ik een plank hoger, op zoek naar het ultieme zomertenue. Van enige structuur was ook hier geen sprake. Toch wist ik twee zomerbroeken te ontdekken. Licht van kleur en dus deugdelijk. Maar na het passen werd al snel duidelijk, dat deze luchtige pantalons om diverse redenen ongeschikt bleken. Waar bij de ene broek de bovenste knoop ontbrak, zat deze bij de tweede veel te strak. Omdat ook de teenslippers niet zouden passen bij een dergelijke lange broek, zocht ik verder.
Een plank hoger trof ik een divers aanbod aan korte broeken. Voor de driekwart broeken gold hetzelfde probleem als de 'gekrompen' lange zomerbroeken. Benauwdheid wegens ruimtegebrek ter hoogte van mijn middel, zou binnen enkele uren leiden tot drift en agressie. Dan maar kiezen voor de sportieve variant, een marineblauwe korte broek tot net over de knieën. De gerafelde onderkant zou zorgen voor een nonchalante uitstraling. Passend bij het door mij gewenst imago. De witte verfvlekken, restanten van een weekend klussen in huis, nam ik op de koop toe.
Ik was voor de helft klaar. Maar de grootste uitdaging stond mij nog te wachten. Het royale bovenlijf diende nog te worden bedekt. Ik heb er een handje van moeilijke beslissingen tot het einde toe uit te stellen. Niet geheel toevalligerwijs was de keuze beperkt. Ik liet de T-shirts links liggen. Deze zouden teveel profiel van het bovenlijf verhullen. De polo's dan maar. Die hielden zich vaak beter aan hun geheimhoudingsplicht. Aangezien de diversiteit in kleuren beperkt bleef tot zwart, zwart of zwart was mijn keuze snel gemaakt.
Ik trok de polo aan en bekeek mijzelf in de grote spiegel. De zwarte polo vloekte op de korte, marineblauwe rafelige broek. Een gevoel van onmacht bekroop mij. Terwijl ik de broek ongecontroleerd en geagiteerd weer uittrok hoorde ik mijzelf brommen: 'je lijkt wel een wijf'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten