De adviseur had een zuinig, spits gezicht. Zijn ogen leken naar elkaar toe te groeien. Het witte T-shirt onder overhemd en colbert oogde informeel en gaven de kleine kerel enige lengte. Jaren geleden had hij al besloten dat een stropdas niet paste. Het zou teveel afstand creëren tussen hem en zijn cliënten. Het grijs geverfde, achterover gekamde haar vervolmaakte het plaatje waar de verkoper blijkbaar aan wilde voldoen.
Ik had beter moeten weten. Daar waar klanten cliënten worden genoemd moet men op zijn hoede zijn. Gelijkwaardigheid is dan ver te zoeken. Criminelen verdedigd door hun advocaat. Gehandicapten in de zorg. Allemaal cliënten. Vaak zonder enige vorm van autonomie. Waarom drong dit niet eerder tot mij door!
Ik slikte even maar hoorde het blijkbaar goed. ' Wij werken niet op provisiebasis. Wij houden van transparantie dus spreken nu alvast een vast tarief met u af. € 2.500, - . Weten we allebei waar we aan toe zijn. Toch? De hypotheekadviseur drukte zijn Parkerpen tegen zijn onderlip en staarde erudiet en zelfverzekerd naar het plafond. Het leek een plausibel verhaal. Er volgden een vijftal seconden stilte. 'En 100% puur advies' hervatte de tussenpersoon zijn betoog. Alsof door een wesp gestoken schrok ik van het door de adviseur gekozen moment, om zijn pleidooi extra kracht bij te zetten.
Ik had beter moeten weten. Daar waar verkopers de term 'transparant' in de strijd gooien, blijkt achteraf alles ondoorzichtig. Geen vast percentage dus van de koopprijs, maar binnen een poep en een scheet berekenen hoeveel uur het je gaat kosten. Daar dan vervolgens een willekeurig, voor ons ondoorzichtig uurtarief op los laten en hoppa! Hoe doorschijnend wilt u het hebben!
Al onze zielen en zaligheden vlogen tijdens het inventarisatiegesprek over tafel. Ook daags na onze eerste ontmoeting ontvingen wij van het kleine grijze heerschap nog meer verzoeken. Om nog meer opheldering. Loonstroken, jaarcijfers, aangiftes en rapporten. Gegevens, prognoses en taxaties. Tot het moment daar was. Ik slaakte een transparante zucht van verlichting. Deze fase zat erop. Wij kregen groen licht om alle 9 ordners weer op te bergen in het archief. Wat niet meer was dan een rieten mand, waarvan de klep met scharnier het intussen had begeven.
Inmiddels is de charlatan ontslagen. De wolf in intermediairskledij bleek nog geen eens een schavuit. Maar toch op zijn minst een lefgozer en een branieschopper. Charlatan en grootspreker. Ik had het moeten weten. Grootsprekers zijn vaak kleine mannen.
Ik opende de kapotte klep van ons archief. En haalde met een zucht de negen ordners weer tevoorschijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten