Ik kom thuis na een vermoeiende rit. De Volvo pruttelt langzaam, de 220 km deden hem goed. Hij presteert op zijn best op de lange afstand. Een type Bob de Jong. Stribbelt nog een beetje tegen als hij koud is, maar eenmaal op gang weet hij van geen ophouden. Een enkele broodnodige tussenstop bij een benzinestation geeft mij nieuwe energie maar doet hem zichtbaar pijn.
Terwijl ik het toegangshek nader, loopt opa al richting de afscheiding om deze voor mij te openen. Hij heeft vast een goede dag. Ik groet hem nonchalant met mijn rechter wijsvinger en parkeer de bolide. Ik gris mijn werktas van de bijrijdersstoel en hang deze achteloos en wat shabby om mijn schouder. Mijn shag steekt half uit mijn kontzak. Ik ben een slons en vindt het best. De tuin is weergaloos, de kippen pikken en de sla moet nog gerooid. Ik zie een puber of vijf in zwemkleding veel te snel over gladde houten vlonders rennen. Pas toch op!
Ik gooi mijn tas direct na binnenkomst onder de kapstok. Het huis ontbeert een gang, of hal. Precies zoals zij het wil. Op maat gemaakt. De deuren naar de binnenplaats aan het water staan wagenwijd open. De gordijnen waaien zachtjes naar binnen. Er staat een briesje. Niet meer dan dat. De pubers slaan badlakens om zich heen en verdelen de koude pannenkoeken van gisteren. De poedersuiker wordt stelselmatig te hard op de tafel terug geplaatst. Omdat dat zo'n leuk wit wolkeffect geeft. ' Jongens, doe dat nou niet.'
De muziek staat hard. Zoals dat wel vaker het geval is. Het is fijn thuiskomen bij zingende mensen. Ik grijp haar weinig ondeugend bij haar rechterbil. Ze draait haar hoofd naar mij toe om mij kussend te begroeten. Ze verlaat het fornuis niet. Want het is risotto, en daar moet je bij blijven. Het deert mij niet. Ik verheug mij op haar kookkunsten met Parmezaanse kaas en rucola. De koude witte wijn met ijs schenk ik voor ons in.
We nemen onze glazen mee en laten de drukte even voor wat het is. We zitten voor ons huis. In de zon. En we weten dat het goed is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten