We slenterden over strada's. Dwangmatig op zoek naar onze eerste puberkus. Bij voorkeur Nederlandstalig maar desnoods spierwitte Engelstalige meisjes of tevens door wanhoop gedreven Duitse Mädel met al te grote billen en dito brillen. Campingbewakers maanden ons bij schemering op het strand tot stilte. 'Silenzio'! We aten kip met patat en appelmoes. Of pizza's. Ladingen pizza's. Mijn ouders genoten van een oorspronkelijke cappuccino terwijl wij ons in de hemel waanden al proevend van het romige Italiaanse ijs. We zwommen. Hingen. Lagen. Gooiden met ballen. Leenden een Suske en Wiske uit de enorme stapel van onze buurman op de camping. Leerden waterskiën. Met vallen en weer opstaan. Zorgen kenden we niet. We genoten tot en met. Maakten vrienden. Namen weer afscheid. We hadden vakantie... vakantie aan het Gardameer.
Nietsvermoedend betrad ik het moderne gemeentehuis. Een puberzoon slofte quasi demonstratief achter mij aan. 'Hoe lang gaat dit duren pa?' vroeg hij al gapend. De gaap leek provocatief en dus negeerde ik het tafereel. Ik keek eens rond. Niet veel wachtenden zo te zien. Veel mensen liepen heen en weer achter een enorme balie. Een vrouw bemande het loket wat geen loket was. 'Goedemiddag waarmee kan ik u helpen.' Een degelijke openingszin voor een dame in haar positie. 'Mijn zoon en ik willen graag een ID kaart aanvragen. Ze zijn verlopen helaas.' Ik glimlachte vriendelijk maar ongemakkelijk. De dame keek mij streng aan. Ze hield haar hoofd iets gebogen om boven haar leesbril uit te kunnen kijken. Hierbij opende ze haar ogen maximaal. 'U heeft de oude reisdocumenten meegenomen?'
'Ja mevrouw. Ik heb alles voor elkaar dit keer. Dit keer wel. Handtekening van de moeder waar u vorige keer om vroeg. Terwijl dit achteraf helemaal niet nodig bleek. Pinpas. En pasfoto's. En niet zomaar foto's! Pas genomen! Geen zwart-wit uiteraard. Het formaat gezicht voldoet aan de eisen. Dat wil zeggen op de foto dan hè Ik heb van mijzelf nogal een groot hoofd moet u weten. Familiedingetje. Let u vooral ook op de fraaie lichtgrijze achtergrond en mijn neutrale blik. De mond gesloten zoals het hoort. Is maar beter ook niet? U ziet: ik ben volledig zichtbaar. Hoofd onbedekt. Ik draag al jaren geen keppeltje en zie ook geen enkele religieuze reden dat ineens alsnog te gaan doen. Zelfs mijn ooraanzet is zichtbaar mevrouw!! Mevrouw!! Mevrouw!!
'Ik zie dat u het paspoort van uw zoon wel bij u heeft maar er is ook nog een verlopen ID van hem in omloop.' Ze keek mij triomfantelijk aan. Daar had ze mij binnen een mum van tijd toch mooi tuk. Ik keek achter mij en zag een vader en een moeder onrustig heen en weer bewegen. Ze hadden een zoon en dochter meegenomen. Het was blijkbaar spitsuur voor wat betreft reisdocumenten. De dame achter de balie bleef ijzig kalm en zweeg afwachtend. Mijn zoon twitterde er lustig op los, inmiddels hangend aan de balie als een capabel dronkenman aan een toog. Zijn linker onderarm stutte zijn grote hoofd. Familiedingetje. Mobiel in de rechterhand. Hij slaakte een diepe zucht waarbij hij nadrukkelijk door zijn neus ademde. 'U overvalt mij hiermee. Ik heb werkelijk geen ID mevrouw'. De vrouw had mijn onbedoelde grap ook niet door of had deze al honderden malen voorbij horen komen. 'U dient alle oude reisdocumenten in te leveren anders mag ik geen nieuwe afgeven.' Ik speelde weliswaar heel even alsof ik weerstand toonde, maar wist mij bij voorbaat al verslagen. 'Mocht u de ID kaart niet meer in uw bezit hebben, doet u dan eerst even aangifte bij de politie. U dient dan nog wel 25 euro vermissingskosten te betalen hoor'. Ik nam de informatie gelaten in mij op. Ageren had geen zin. Het systeem straft slordigheid genadeloos af. Samen dropen we af richting huis. Op zoek naar een ID.
Een sportieve, aantrekkelijke donkere jongeman opende de deur. 'Goedemiddag. Gonzales is de naam. Politie Groningen. U wilt aangifte doen van vermissing heb ik begrepen?' Zijn kapsel was kort, snel en hip. Zijn armen gespierd en duidelijk zichtbaar onder zijn strakke shirt met korte mouwen. Gonzales droeg zijn spijkerbroek met verve. Daarnaast was het een zeer vriendelijke jongeman. Zuid-Amerikaans wellicht. Geadopteerd misschien. Een ladykiller in elk geval. Weggelopen uit een Amerikaanse film. Ik was niet jaloers, eerder afgunstig. Hij schudde de nog kleine hand van mijn zoon. "Ga zitten en vertel'. Gonzales nam plaats achter zijn computer. Ik hoopte voor hem dat hij handiger was met een wapen dan met zijn toetsenbord. 'Wat is je naam en geboortedatum' vroeg Gonzales aan mijn zoon. Deze laatste schrok wakker en antwoordde op de stoerst mogelijke toon. 'Ik zal je even opzoeken in het systeem. Als het goed is kom je daar niet in voor'. Eerst dacht ik nog dat Gonzales een grapje maakte, maar hij bleek daadwerkelijk in het systeem op zoek te gaan naar het dossier van junior. Ik was verbaasd over deze gang van zaken maar werd tegelijkertijd nieuwsgierig. Gonzales keek de puberzoon dreigend doch met een geruststellende glimlach aan. 'Je staat er niet in. Hou dat vast!'
De puber was weliswaar onder de indruk van de stoere en aimabele agent in burger, maar na drie kwartier tweevingerig gekluns en geram van Gonzales op het gemeentelijke toetsenbord had hij ook wel door de Zuid-Amerikaanse machoballon heen geprikt. Het geknoei van de spierbundel met de eveneens gemeentelijke printer was bijna aandoenlijk. Ik lachte af en toe nog even vriendelijk naar de agent in burger. Schudde hem uiteindelijk na een dik uur stevig de hand en bedankte hem vriendelijk. 'Altijd tot uw dienst meneer'. Mijn zoon nam de aangifte in ontvangst en vergat zijn stoel aan te schuiven. Als een onberispelijk burger corrigeerde ik het lakse gedrag van junior en schoof keurig beide stoelen aan.
Ik betrad voor de derde keer het gemeentehuis. Wij werden herkend en met een stralende lach begroet. De zon scheen brutaal en onverwacht naar binnen in het gemeentehuis van Loppersum. 'U komt voor de ID kaart neem ik aan?' Ik fronste even. 'Waar gaat u heen meneer? 'Italie mevrouw! Gardameer! Lekker voor de pubers!' reageerde ik spontaan, opgelucht en verrast. Het is geen spoedaanvraag toch meneer? Want dan komen er nog wel kosten bij'. Ik gaf de gemeentebeambte een ferme bevestiging. 'Nee mevrouw. Het is geen spoedaanvraag. Was dat maar waar. Ik ben wel aan vakantie toe.'
