De minuten ervoor zat ik mij al te verkneukelen. Het dubbeldikke matras en de zeven kussens giechelden mij niet toe. Ze schaterden het uit. Het vooruitzicht te mogen uitslapen gaf mij energie en levensvreugde tegelijk. Ik legde mijn kleren op de strijkplank. Zover was ik blijkbaar al gevorderd met mijn strijkplannen. Het materiaal stond al vast klaar. Terwijl ik ook wel zag dat de mand die die de schone was moet dragen, ineens begon te mopperen over CAO's en Arbowetten.
Ik probeerde de focus te verleggen naar het positieve gevoel van zojuist. En ik slaagde daar moeiteloos in. Mijn kant van de deken was door mijn lief al half opengeklapt. Een kleine moeite maar knus gebaar. Het nodigt uit. Ik hield mijn t-shirt nog aan, maar ik wist dat ik deze vijf minuten later toch zou uittrekken. Waarna ik het shirt met een nonchalante worp richting strijkplank zou kwakken. Ik draaide mij om en fungeerde even als straalkachel, gashaard en allesbrander tegelijk. En ik vond het heerlijk.
Niet lang daarna manoeuvreerde ik mij in de ideale positie. Half op mijn buik en het beste kussen in de eerste houdgreep. Twan Huys presenteerde op de achtergrond Nieuwsuur. Aangezien de timerfunctie op de reserve afstandsbediening ontbrak, verkoos ik het vertrouwde krakende fm signaal. Ik switchte tussen radio 1 en BNR. Ik koos voor de publieke omroep. Ik verbaasde mij over de bellers richting studio. Alsof ze allemaal dronken leken. De nacht heeft blijkbaar vreemde kostgangers. Na nog wat gedraai viel ik zoals altijd snel in slaap.
Hoewel de timer van de radio uitstekend werk had verricht, schrok ik toch wakker. Hoe dat kon was mij een raadsel. Ik was toch net hiervoor in slaap gevallen?! Nadat ik had geconstateerd dat het zonlicht mijn kussens al had bereikt, zag ik de bui ook al hangen. Was het dan nu alweer ochtend? Ik zocht mijn heil nog in de klok. Maar ook deze kende geen genade. Het was 10.30 uur en beneden rammelden de ontbijtborden.
Zonder wakker te worden was deze nacht blijkbaar voorbij gerend. De voorpret had niet in verhouding gestaan tot de duur van het hoofdprogramma. Ik verstopte mij nog even onder de dekens en deed alsof ik niet bestond. Terwijl ik ook wel wist dat er niet viel te ontkomen aan opstaan. Ondanks dat wachtte ik op het signaal dat mij zou verplichten deze dag aan te vangen. Niet lang daarna kwam het sein van beneden aan de trap: ' ETEN!!!'
Hoewel het lijf nog niet klaar was voor een verticale positie stapte ik toch uit bed. Beneden gekomen mompelde ik iets overstaanbaars. De intentie om iedereen een stralend goedemorgen te wensen was er wel, maar blijkbaar even niet oproepbaar. Ik liet het geanimeerde ochtendgesprek voor wat het was. En at met tegenzin een snee brood met pindakaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten