Traditie

Het gebeurde ooit op de N261 als ik mij niet vergis. De weg leidt in elk geval naar Kaatsheuvel. Daar waar Pardoes en zijn kornuiten dagelijks vertier bieden. Ik reed stapvoets in onze donkerblauwe Volvo 940. De kinderen, toen nog geen pubers, pasten nog met vier tegelijk op de achterbank. Maar die jeugdigheid, en waarschijnlijk ook het ruimtegebrek, had tevens een hinderlijk neveneffect. Het gespuis maakte elkaars leven daar waar mogelijk zuur. Een onophoudelijke stroom aan vuilspuierij, handgemeen en dreigementen irriteerden mateloos. Van geconcentreerd autorijden was al lang geen sprake meer. Ingrijpen was gewenst!

Terwijl ik mijn rechterarm om de passagiersstoel sloeg, fronste ik mijn wenkbrauwen en draaide mij richting achterbank. Een onnavolgbare tirade volgde. En een klap. Verschrikt liet ik de passagiersstoel los. Ik richtte mijn blik weer op de N261. Woede sloeg om in verbazing en ongeloof. Blijkbaar was de Volvo 940 tijdens mijn scheldkanonnade blijven rollen. Tot de achterbumper van mijn voorligger het logge Zweedse monster tot staan hield. Terwijl het eerste, zij het lichte gegniffel in de Volvo 940 al hoorbaar was, stapte ik uit. Ik moest mij vermannen en de confrontatie aangaan met mijn voorligger.

De tegenpartij reageerde in eerste instantie overdreven verbolgen. Blijkbaar had hij de cursus ' Hoe overleef ik blikschade' succesvol afgerond. Ik reageerde assertief en probeerde het heerschap weer met beide benen op de grond te plaatsen. Hoewel ik schuld bekende, bleek van enige zichtbare schade geen sprake. Ik haalde het maximale uit mijn mannelijkheid en wist de tegenpartij te overtuigen. Gewapend met mijn telefoonnummer vervolgde hij zijn filerit. Ik draaide mij om richting Volvo 940. Vijf triomfantelijke en glimmende gezichten keken mij aan. Ik stapte in en sloot weer aan in de lange rij. En vervolgde mijn weg richting pretpark.

Het bleef niet lang stil in de Volvo 940. Het eerste gegiechel was al snel hoorbaar. Ik meen dat mijn partner hiertoe het inititatief nam. Het gebeurt wel vaker dat mijn zeldzame aanvallen van gecontroleerde woede belachelijk worden gemaakt. Al snel sloeg ook mijn humeur om. Ik zag het betrekkelijke ervan in. De Volvo 940 was wel gewend aan wat naderend onheil van buitenaf. We parkeerden de Scandinavische tank op het inmense parkeerterrein. En gunden hem zijn welverdiende rust.

Het bleek een incident en wij wisten dat. Dagen als deze kenden namelijk geen tegenslag. Het was verworden tot een jaarlijks terugkerende traditie. Meestal rond de kerstdagen. Wachtrijen dik werden getrotseerd. Kou genegeerd dankzij meters hoog houtvuur. Attracties vermeden vanwege angst. En broodjes Unox verorberd alsof het een delicatesse betrof. Zo ook vandaag. Op een onverwacht zonnige zomerdag. Geen vuiltje aan de lucht. We absorbeerden alle indrukken en de intensiteit was groot. De dag duurde maximaal. Maar het voelde anders...

Op de N261 op weg naar huis volgde ik een gesprek, gaande op de achterbank. Het dilemma behelsde het aanbod aan pretparken in Groningen. De stilte in de auto was luidruchtig. Ongemakkelijk schoof ik heen en weer op mijn bestuurdersstoel. Wijselijk besloot ik te zwijgen. En mij te concentreren. Op de N261.