Drukte

Daar waar van alles tegelijk aanwezig is, daar is sprake van druk. Een binnenstad op zaterdagmiddag. Een kampeerveld bij Pinkpop. Een Ikea op 2e paasdag. Of bij tijd en wijle een willekeurig rijtjeshuis in een woonwijk in de randstad. Daar waar slechts woningen zijn. En speeltuinen. Met schommels en wipkippen. Draairekken en zandbakken. Vol met kattenstront. Zo'n huis, daar kan het soms heel druk zijn. Zo ook nu. Du moment. Van boven tot beneden hebben ze hun vlag geplant. Heel veel vierkante meters in beslag genomen. Vaak in de vorm van liggende ledematen op een zitbank. Of zwervend kledingmateriaal en schoeisel, terloops afgeworpen of uitgetrapt. Alle kamers zijn bezet. De rijtjeswoning telt er vijf. Dat past vanavond dus precies. Als de vijf pubers naar bed moeten. Waarschijnlijk na de nodige aansporing van vader en moeder. Die zich vervolgens irriteren aan de professionele tijdrekkerij.

Hij zal nu een jaar of 28 zijn. Fors gebouwd en nors uiterlijk. Niet vreemd gezien zijn Oost-Europese afkomst. Zijn ervaring in de bouw en behulpzame karakter kwamen mij jaren terug goed van pas. Zo'n 3000 klinkers moesten worden getransporteerd. Hij reed een robuuste pickup truck van Ford en bezat het juiste materiaal. Zo behoorde een klinkerdrager tot zijn uitrusting. Ik wist niet eens van het bestaan, terwijl het hulpmiddel met gemak meerdere stenen tegelijk kon tillen. Het regende pijpenstelen, maar het zware werk voelde goed. Op momenten dat de rug even niet meer wenste door te werken, smaakte het biertje hemels. De stenen kwamen uiteindelijk daar terecht waar ze hoorden. In mijn achtertuin van 45 m2. Tussen herkenbare schuttingen van een willekeurige bouwmarkt. Na het leggen van het terras bleken vele klinkers overtollig. De zin en energie om deze af te voeren ontbraken. Dus we stapelden de stenen en noemden het tafels. Slijten of wegwerken kon altijd nog.

Het was een werkdag als vele anderen. Rond drie uur in de middag werd ik al moe van de monitor en al zijn getoonde cijfermateriaal. Liever was ik thuis. Hoewel het daar druk was, kon ik ook genieten van de animatie en huiselijkheid. Ik besloot de mij nog resterende uren nuttig te besteden. Plaatste nog wat cijfermateriaal in excel bestanden. Draaide overzichten uit, maakte talloze prints en voerde overleg met collega's. En we noemden het arbeid. Als een volleerd bureauwerker besloot ik dat vijf uur een klassieke tijd was om huiswaarts te keren. Ik greep mijn leesbril, waarvan ik pas na mijn recente aanschaf bemerkte dat het een model Frans Molenaar was. Stopte mijn shag in mijn schoudertas en zocht mijn autosleutels. De rit naar huis over de A2 was een prima gelegenheid mij in te stellen op de komende drukte.

Ik opende de voordeur en wierp mijn tas op de plek waar ik dat altijd deed. Terwijl ik nog in de gang stond, werd ik vanuit de achtertuin al hartelijk begroet. Het warme onthaal voelde goed. Ik groette de kinderen terug en kuste mijn vrouw. Aan de gezichten viel te lezen dat ik iets over het hoofd zag. Ik draaide mijn blik richting tuin. De uit klinkers gebouwde tafels bleken voor een groot deel verdwenen. Ook nog wat resterende grindtegels bleken door de pubers overgedragen aan de gemeentereiniging. Met behulp en onder een strak doch sociaal bewind van moeder. Mijn verbazing en verwondering waren oprecht. Mijn blijdschap bleek voldoende beloning.

Ik keek op de klok. Mijn blog was geschreven. Het was bijna 01.00 uur. Tijd om te gaan slapen. Morgen weer een drukke dag. Op het werk.