Paniek

'Huidige datum: 4 juli. Check. Tijd: 12.04 uur. Check. Datum verhuizing: 8 augustus. Ruck!!!! Zit ik hier een beetje mijn tijd te verdoen! Alsof dat bloggen mij überhaupt iets oplevert, behalve die belachelijke zelfopgelegde deadlines.'

Ik keek eens rustig om mij heen. Het verhuisschema daargelaten, de situatie leek onder controle. De baas wist van mijn afwezigheid. De kinderen vermaakten zich enkele dagen elders. De vrouw was ontspannen. De poes had haar brokken. En hoewel de hemel strak blauw was, de donderslag kwam niet geheel onverwacht. Nog 35 dagen, 1 uur en 56 minuten was ik verwijderd van het moment suprême. Ik trok mijn wenkbrauwen strak naar beneden en mijn jukbeenderen fanatiek omhoog. Een zorgwekkend nors gezicht was het resultaat. Een masker dat ik wel vaker gebruikte om mijn ongenoegen te uiten.

'Ik had niet langer de tijd om te lapzwansen! Dozen moesten worden ingepakt. Vervoermiddelen geregeld. Chauffeurs geronseld en schoonmakers gezocht. Afspraken moesten worden gemaakt en plannen gesmeed. Verhuiskaarten verzonden en opzeggingen aangetekend!'

Ik probeerde mij te realiseren wat ik zojuist had bedacht. Van paniek was weliswaar nog geen sprake, maar geheel ontspannen was ik er ook niet onder. Ik probeerde een eerste stap te zetten en bedacht een virtuele prioriteitenlijst. Ik zou dit stappenplan dan zorgvuldig in Word kunnen ombuigen tot een fraai document. Het zou de indruk wekken dat ik daadwerkelijk was begonnen met onze verhuizing. En dat kwam mij prima van pas.

'Wat te doen met opa op de dag van de verhuizing? En de katten dan? Wanneer brengen we die over? Want we moeten het huis wel gesloten houden? We willen niet dat ze vanaf dag één het Wirdumse platteland onveilig gaan maken! Met hun stadse fratsen. Om vervolgens nooit meer terug te keren.'

Mijn hartritme werd nadrukkelijk voelbaar. Ik tilde mijn rechterhand op tot borsthoogte en zag mijn vingers licht trillen. Van enige nervositeit was dus wel sprake. Van algehele verwarring nog geenszins. Nu stap één was gezet brak een belangrijke fase aan. Het moment voor stap twee moest worden bepaald. Ik opende Word en probeerde mijn verhuisschema vorm te geven op papier.

'Waar laten we alle verhuishulp slapen? Of gaat het allemaal lukken op één dag? Hoe zit het met de catering? Hebben we al telefoon en hoe zit het met de stroom? Wordt het mooi weer of kunnen we dat vergeten? Waarom zit ik hier nog steeds? Heb ik niet iets beters te doen?'

Ik probeerde mijn zinnen te verzetten. Ik keek wat tv terwijl ik doorging met mijn blog. Natuurlijk realiseerde ik mij dat het grote vertrek aanstaande was. En dat er organisatorisch nogal het een en ander te doen stond. Ik diende slechts nog te worden aangeslingerd. Maar eenmaal op gang was ik te vergelijken met een trein, schip of zwaar wegtransport op diesel.

'Zo kan het niet langer! Ik moet iets gaan doen. Er is nog zoveel te regelen! Dit mag niet in het honderd lopen. Vol aan de bak en in de benen! Geen seconde te verliezen! Na vandaag is het mooi geweest!'

Ik printte het Word document en legde het pontificaal op de riante eettafel, die zo mooi uitkwam straks, in onze nieuwe keuken. De verhuizing naar Wirdum was begonnen.