We hadden er voor gespaard. Mijn broer en ik. Hij had uiteraard meer te besteden. Joods bloed kruipt bij de een nu eenmaal sneller dan bij de ander. Dus hij besloot de luxueuze Koga Miyata aan te schaffen. Destijds de Japanse keizer onder de wielrenfietsen. Met flitsende kleuren en razendsnelle, flinterdunne tubes. Deze bandensoort garandeert een soepele vering en meer controle in een bochtig parcours. Mijn zwart-wit geblokte Peugeot stak hier schril bij af. Met een bandenprofiel, vergelijkbaar met de Fendt tractor.
Mijn eerste en enige serieuze testrit over lange afstand, staat nog diep in mijn geheugen gegrift. De Koga Miyata zoefde over de weg, terwijl mijn Peugeot sporen naliet in het kleverige asfalt. Het trappen tegen de wind in om het vehikel in beweging te houden, kostte naast een buitensporige hoeveelheid energie vooral talrijke tranen. Niet dat verdriet de boventoon voerde, maar ook onmacht kan soms leiden tot emotionele reacties. Ik nam het mijn broer niet kwalijk. Hij genoot terecht van zijn ingevette derailleur en 24 versnellingen.
Ik kan mij onze thuiskomst na deze 120 km lange monsterrit niet meer herinneren. Wel zie ik nog overduidelijk het gitzwart voor mijn ogen. Ik wenste de Peugeot per direct in het Amsterdam Rijnkanaal te storten. In plaats daarvan werd ik geacht, mijn racefiets op mijn schouders naar de bovenverdieping te transporteren. Alwaar mijn vader een vindingrijke oplossing had bedacht voor het heersende ruimtegebrek. De fiets werd via katrollen naar boven gehesen. Het apparaat bleef vervolgens gedurende lange tijd roerloos in mijn kamer hangen. Aan de figuurlijke wilgen.
Lange tijd na deze desillusie bleef mijn fietsgebruik beperkt tot het hoognodige. Meestal beklom ik een willekeurig stalen ros slechts om praktische redenen. Vaak een damesmodel. Met een kinderzitje aan het stuur voor de jongste en één stoeltje achterop geklemd voor de oudste zoon in lijn. Een ingenieus bevestigde buggydrager completeerde het geheel. Geen brug was mij te hoog, geen weg te lang. Zelfs voor extra bepakking in de vorm van plastic boodschappentassen, naast de eerder genoemde ballast, draaide ik mijn hand niet om. Mijn eerdere ervaringen op de Peugeot hadden mij blijkbaar gehard.
Lange tijd was het fietsen niet aan mij besteed. Tot ik vanochtend kennis maakte met onze nieuwste aanwinst. Een Giant mountainbike. Een occasion. Het gelzadel nodigde mij vriendelijk en zachtaardig uit. De 21 versnellingen zouden negatieve ervaringen uit het verleden weerstand kunnen bieden. Er diende wat lucht te worden toegevoegd aan de cross country banden, maar verder leek de fiets rijklaar. Helaas gooide de regenvoorspelling op buienradar de route in het eten.
De mountainbike verhuist over drie weken mee naar Wirdum in Groningen. Bij uitstek het terrein om de fiets te herontdekken. Ik zie mijzelf al in een waaier fietsen, om zodoende weerstand te bieden aan de hevige windvlagen. Ik overwin kilometerslange wegen en paden waarlangs knotwilgen het straatbeeld bepalen. Ik passeer dorpen en boerderijen en groet mijn provinciegenoten met een populistisch 'moi'. Ik zie het helemaal zitten! Nu maar hopen op lekker weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten