Zondagochtend

Het raadsel waarom ik rond dit uitzonderlijk vroege tijdstip al wakker was bleef onopgelost. Daar waar ik normaal gesproken elke kans aangrijp zo lang mogelijk te blijven liggen, leek alles deze ochtend anders. Terwijl ik mijn ogen opende keek ik op de digitale wekker. 05.22 uur. Cijfers die normaal gesproken zouden leiden tot een veranderende lichaamshouding. Maar verder geen invloed zouden hebben op het slaapproces. Dit keer verbaasde het lichaam de onoplettende geest. Ik haalde mijn zwarte korte broek uit de kast en combineerde dit met een polo van dezelfde kleur. Het stak schril af tegen de nog niet 's zomers gekleurde onderbenen.

Vanwege tijdswinst besloot ik eerst de computer te starten, alvorens het koffieapparaat te bedienen. Alsof ik haast had. Het was half zes op een vrije zondagochtend. De koffiezetter knipperde nog waardoor ik in de tussentijd kans kreeg het wachtwoord van windows in te voeren. ' Alsof mannen niet kunnen multitasken' , hoorde ik mijzelf bluffen. Met een kop stevige koffie nam ik plaats achter de monitor. Op Twitter bleek een mix van werkend, stappend en vakantievierend Nederland ook wakker. Ik opende de tuindeur en de poes meldde zich. De hond deed of zijn zwarte natte neus bloedde en liet zich niet zien.

Onder mijn zwarte ensemble koos ik voor Balinese slippers. Ooit voor duizenden Indische roepies gekocht. Maar dan heb je ook wat. Ik zocht mijn sleutelbos in het bakje met spaarzegels, kortingskaarten, werktelefoons, pennen, pasfoto's en bibliotheekkaarten. Ik trok de voordeur behoedzaam dicht en gunde de overige gezinsleden hun slaap. Meestal was dit tegenovergesteld. Mijn slippers kletterden over de stoep. Ik liep door de poort en naderde het huis van opa. Het was bijna zeven uur. Ook op zondag tijd om opa de eerste medicijnen te geven.

Ik opende de voordeur en riep een bedaard ' goedemorgen' naar boven. Ik kreeg een gedempt ' mogge' terug. Opa lag blijkbaar nog op bed. Zoals gebruikelijk rond dit tijdstip. Ik opende de medicijntray en verbaasde mij na al die jaren nog steeds over het te slikken aantal. Ik kon mij een prettiger ontbijt voorstellen. Opa maalde er nooit om en slikte trouw 7x daags zijn geneesmiddelen. Een overigens verwarrende term, aangezien er van genezing geen sprake kon zijn. Vertragen of stabiliseren was nu eenmaal het hoogst haalbare, aldus James Parkinson.

Kwiek en fit stapte ik naar boven met de medicijnen in de ene hand en een half gevuld glas water in de andere. ' Morgen opa' riep ik nog een keer voor de zekerheid. Terwijl ik de slaapkamer betrad zag ik dat opa zich met één hand vast hield aan de papegaai. Hij gebruikte dit hulpmiddel wel vaker om in bed van positie te veranderen. Het rolgordijn verduisterde de kamer, hoewel het buiten al zomers licht was. Met half toegeknepen ogen keek hij mij aan. Hij leek mij wel te herkennen, maar wist de bijpassende naam nog niet op te roepen. Opa steunde met zijn vrije onderarm op het bed, waar de andere angstvallig het contact met de papegaai hield. Opa slikte zijn pillen moeiteloos, al deed het keelgeluid anders vermoeden.

Zijn ogen zochten iets van een klok. De hoop om nog verder te kunnen slapen was in zijn blik duidelijk leesbaar. 'Ik wil wel tot acht uur blijven liggen. Dat was eigenlijk mijn plan', voegde hij nog toe aan zijn smekende gelaat. Opa was opgelucht dat ik geen weerstand bood. Ik beaamde dat uitslapen vandaag tot de mogelijkheden behoorde. Geen fysio vandaag. Geen huisarts of neuroloog. Geen thereapeutische zwembaden. En vandaag ook geen bloedprikkers of andere bloedzuigers. Zijn bezorgde blik veranderde abrupt in een tevreden glimlach. Het contact met de papegaai werd ogenblikkelijk verbroken. We maakten een nieuwe afspraak voor 09.00 uur.

Mijn Balinese slippers kletterden ook op de weg terug. Reden voor vijf angstige duiven om pardoes en overdreven paniekerig hun vleugels uit te slaan. Ik opende geruisloos onze voordeur. De hond was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Het gezin sliep nog. Ik kroop weer achter mijn monitor, nam mijn tweede koffie en genoot van de vroege ochtendgeluiden. Wie had dat ooit kunnen bedenken.