Goeiemoggel

Wekenlang zat het apparaat roerloos en ongewenst verstopt in een lastig vouwbare, Wehkamp verhuisdoos. Slechts de monitor was geplaatst. Om schade aan het LCD scherm te voorkomen. Bijna een maand na de emigratie naar Wirdum besloot ik de doos met computer toebehoren uit te pakken. Waarna het kartonnen omhulsel zou verdwijnen in één van de schuren. Daar waar de afvalberg inmiddels tot grote hoogte was gestegen. De vuilstort van Usquert, op slechts 30 minuten rijden, zou likkebaarden bij het zien van deze hoeveelheid overtollige planken, verpakkingen, vuilniszakken, deuren, stortbakken en meer afgedankt danwel gebruikt materiaal.

Het plaatsen van de computer in het stevig verankerde wandmeubel van Ikea ging mij soepel af. Hoewel mijn rechterhand over het algemeen een kopie is van zijn linker soortgenoot, was deze klus aan mij wel besteed. Al spoedig functioneerde de desktop naar behoren. Slechts één icoon, duidelijk zichtbaar rechts onder in beeld, gaf door middel van een ferm rood kruis aan dat blijkbaar nog niet alles vlekkeloos opereerde.

Verbinding met het internet liet nog minstens elf dagen op zich wachten. Daar maakte het rode kruis door het icoon geen geheim van. Al wekenlang werden wij geteisterd door het ontbreken van internet. Een terloops aangeschafte dongel, als tijdelijk alternatief, bleek al eerder een desillusie. Meerdere keren had ik met liefde de kpn usb stick in het Damsterdiep willen sodemieteren. Uit pure woede en frustratie, dat de laptops geen samenwerking wensten aan te gaan met een dergelijk onbenul van een dongel.

Dagenlang stond de statige desktop computer vrijwel onaangeraakt te wachten. Op iets wat voorlopig nog niet zou komen. Een computer zonder internet is een oninteressant gereedschap.

Ik reed ontspannen terug van Amsterdam naar Wirdum. Het schemerde en het avondrood ter hoogte van Lelystad zag er indrukwekkend en overweldigend uit. Ik zong mee met Freddy Mercury tot ik schor werd. Ik boog al rijdend voorover en legde ontspannen mijn armen over het stuur. Al was dat ook om mijn rug te rechten. De vele afgelegde kilometers van de laatste weken hadden hun sporen nagelaten op het stramme lijf. Licht euforisch naderde ik Groningen stad. Daar waar alle bestuurders zich opvallend gehoorzaam aan de maximum snelheid houden. Nog een verkeerslus was ik verwijderd van de provinciale weg. De toegangspoort tot 10 dagen verlof.

Het begrip ' thuis komen' had voor mij pas sinds kort betekenis gekregen. Daar waar ik in de Randstad terug kwam van mijn werk, lijkt het of ik in Groningen terugkeer van een expeditie. Zowel geliefde gezinsleden als huiselijk vee begroeten mij telkens weer enthousiast en vol overgave. Ik dronk nog wat en we kletsen bij. De sterrenhemel was imposant. Al snel besloot ik te gaan slapen. De afgelopen weken bleken intensief en vermoeiend. De vele indrukken en de noeste arbeid hadden mijn leven volledig op zijn kop gezet. Hoog tijd om het gaspedaal voor een ruime week te ontzien.

De poes wekte mij door in het holst van de nacht afwijkende geluiden ten gehore te brengen. Ik moest dit gejengel stoppen en stapte om klokslag 04.30 uur mijn bed uit. Mijn rug kraakte. Net als mijn voeten. Ik kssste de kat weg en bleek opvallend wakker. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog een keer een laatste poging te doen. Ik zocht de vermaledijde dongel en sloot deze aan op de sinds kort aangesloten desktop. Even leek het erop dat de frustratie weer naar boven kwam. Maar al snel functioneerde alles naar behoren. Verbinding met de buitenwereld was na vier weken een feit en internet een gegeven. Eindelijk weer bloggen.