Huwelijksboot

Ondanks dat ik haar bestuurderscapaciteiten vooraf nogal flauw in twijfel had getrokken, manoeuvreerde zij de gigantische touringcar met souplesse door de smalle Weesper straten. Armen als bielzen. Klein postuur maar stevig van stuk. Dit was pas een touringcarwijf in optima forma. De bocht niet gehaald? Even achteruit insteken. Die vrouw beheerste het gevaarte zoals Anky van Grunsven ooit Bonfire. Het laatste stukje weg naar onze eindbestemming diende te voet te worden afgelegd. Onbereikbaar voor de touringcar. Ze was er ziek van. Dat stoere wijf. Haar missie was niet volledig geslaagd. Een ware prof.

Ik droeg de maxi-cosi van een aangetrouwde nicht naar het schip. Gezien haar pregnante status geen overbodige luxe. Daar waar haar man zijn Zuid-Amerikaanse handen al vol had aan de oudste nakomeling. Ik telde mijn zegeningen. Dan maar af en toe een puber in huis met hormonale onrust. Dat is toch makkelijker te negeren dan zo'n schreeuw om voeding of een kreet uit slaapbehoefte. Meerdere ouders van jonge kinderen waren druk in de weer en dwongen respect af. Een klein snottebelmeisje hing verlegen en met vuurrode wangen over de schouder van haar vader. Zij keek mij minachtend aan. Haar signaal was onmiskenbaar: ' Blijf uit mijn buurt'. De speen in de mond ten teken dat communicatie geen optie was. Even verderop renden twee broertjes achter elkaar aan. Rode haren kort geschoren. Sproeten en een uitstraling die Pietje Bell en Ciske de Rat zouden doen sidderen.

Eenmaal aan boord werd ik van harte welkom geheten door mogelijk de oudere zus van Mary Borsato. Maar dan gekleed in een kittig sprankelend witte marine-outfit. Een strakke vouw in de luxe smetteloze pantalon met daaronder stilettohakken. Het geverfde blonde haar hoog opgestoken. De opvallend kitscherige bril streng op haar neus. Ik enterde het schip en plaatste de maxi-cosi in een willekeurige hoek. Ik zette alles nog eens even voor mijzelf op een rijtje: ' de zon schijnt overtuigend, het schip heeft een riant zonnedek, die marinetypes zijn er vast om mijn innerlijk te voorzien van diverse geneugten, ik zie overwegend lachende mensen. Geen enkele reden dus om huiverig te zijn voor welk onheil dan ook.'

Terwijl het schip de haven verliet kaapte mijn lief een stuk slagroomtaart voor mijn neus weg. Ik gunde het haar. Eerder waren wij al overeengekomen dat ik na afloop terug zou rijden naar Groningen. Die slag had ik slinks gewonnen. Tot het moment dat ik de eerste goudgele stapelglazen met riante schuimkragen naar het zonnedek gedragen zag worden. Ik voelde mijn droge keel en moest even slikken. Er bleek onvoldoende speeksel. Na twee ondeugende biertjes besloot ik over te gaan op hemels koude cola. Coca als ik mij niet vergis. Ik accepteerde het non-alcoholfeit gelaten en legde mijn gepoetste schoenen op de reling. De zon gaf de Vecht nog meer grandeur. Ik absorbeerde de laatste septemberstralen.

Mijn aandacht voor de buitenomgeving verslapte tijdens het buffet op het benedendek. Zodra de smaakpapillen worden geprikkeld lijken mijn overige zintuigen tijdelijk verdoofd. Toch hoorde ik achter mij een nadrukkelijk Gronings dialect. De provinciegenoot bleek het prototype van een verre Grunnigse oom. Handen als kolenschoppen. Zijn postuur imponerend. Zijn dialect onvervalst. Zijn energie afgezet tegen zijn leeftijd deed mij krimpen. Ik bekeek mijn stadse kantoorhanden en voelde mij een Gronings groentje.

De avond viel en het bovendek oogde levendig. Het schip naderde het Amsterdamse IJ. De bedrijvigheid en het industriële karakter staken schril af tegen de romantiek van de Vecht. Moeders met hun dochters poseerden ongemakkelijk lachend op het achtersteven. Met het Amsterdamse stationsgebied en de ondergaande zon als betoverend decor. Mannen dreigden elkaar bij wijze van grap over de reling te sodemieteren. De kapitein speelde mee en hield een zwemband paraat. Mijn oog viel op een oudere gedistingeerde dame. Ik informeerde zijdelings naar haar staat van dienst. Reed nog auto en hielp de zwakkere bejaarden uit onze samenleving soms een handje. Zij bewoog moeiteloos over boven- en benedendek en oogde fit en frivool. Ruim in de tachtig naar later bleek.

Ik zag een ervaren en inmiddels bejaard zeevaarder onzeker over het dek stiefelen. Zijn rollator als zijn trouwe bondgenoot. Zijn ogen onrustig heen en weer bewegend, op zoek naar mogelijke gevaren of belemmeringen. Hoewel de onzekerheid van hem afdroop weerde hij zich kranig. Parkinson is nu eenmaal geen prettige reisgenoot. Ik constateerde met gepaste trots dat mijn pubers peuters vermaakten. Zelfs het snottebelmeisje bleek ontdooid en ondeugend. Jonggeliefden bewogen ongedwongen en gemakkelijk tussen oudere generaties. Een echtpaar met 40 huwelijkse dienstjaren stond in het middelpunt. Verhalen werden verteld. Herinneringen opgehaald. Geschiedenis geschreven.

De temperatuur daalde snel en het schip legde aan op een verlaten bedrijfshaven, niet ver van Zaandam. Een houthandel, drijvende gevangenis en verweerd huis op vermolmde palen bepaalden het sfeerbeeld. Voldaan en vermoeid betrad het voltallige gezelschap de bus. Waar vervolgens kleine kinderen in slaap werden gewiegd. Volwassen dochters hun hoofd lieten rusten op hun moeder's schouder.
En laatste restjes energie werden uitgeblazen.

Eenmaal teruggekeerd bij het oorspronkelijke vertrekpunt drong de realiteit tot mij door. Voor ons resteerde nog een laatste, zij het stevige etappe. Ik maalde er niet om. Ik dankte de gastheer en dame oprecht en vertrok in noordelijke richting. De snelweg werd donkerder naarmate de kilometers vorderden. Binnen nam de stilte toe. Even voor middernacht naderde ik Groningen. Mijn nieuwe thuis.

Dit blog is opgedragen aan Hans en Thea.