Regenton

Het was een perfecte, warme nazomerdag in september. Het gras van het door ons zelfbenoemde ploegveld stond decimeters hoog. Vandaag was bij uitstek de ideale dag om de pas aangeschafte elektrische maaier te testen. Vooraf had ik weinig vertrouwen in het functioneren van mijn nieuwste aanwinst. Het vele prullerig ogende, schreeuwerige plastic beloofde weinig goeds. Ook het feit dat de maaier was gekocht bij een Duitse grootgrutter, met geelblauw logo, schepte vooraf weinig vertrouwen.

Het resultaat was desondanks verbluffend. Takken, stenen en plastic bloempotresten deerden de maaier niet. Als een Germaanse krijger ploegde het apparaat zich feilloos en zonder mopperen door het hoge gras. Het reservoir, inhoudscapaciteit 50 liter, vulde zich telkens in rap tempo. Samen met mijn zoon vroeg ik mij af waarom 50 liter in dit geval niet overeenkwam met 50 kg. Beiden bleken wij wederom geen uitblinker in het exacte vak natuurkunde. Ik accepteerde mijn onwetendheid. Ik was wel vaker te betrappen op het onvermogen, antwoord te geven op de dikwijls meest basale vragen.

Het maaien diende een hoger doel. Het merendeel van het sympathieke pubertuig wenste de nacht in een tent door te brengen. Bij voorkeur op het ploegveld. Ik steunde dit initiatief, hoewel dergelijke volksverhuizingen mij vaak meer inspanning kosten dan dat het gerief oplevert. Het opzetten van de tent kostte weliswaar geen moeite. Het tijdelijk puberverblijf bleek verrassend genoeg zelfs nog compleet. Al hielpen de verbogen tentharingen niet mee, het overnachten in het kortstondige verblijf met vertrouwen tegemoet te zien.

Alvorens de matrassen konden worden versleept, diende nog slechts het licht aan de schuur gerepareerd. Het was de enige lichtvoorziening in de nabijheid van het ploegveld. De lamp, bevestigd aan de schuur direct boven een regenton, weigerde dienst sinds een dag of twee. Ik probeerde met een eenvoudig keukentrapje de lamp te naderen. Helaas ontbrak het mij aan lengte. Behoedzaam plaatste ik mijn rechtervoet op de regenton, op zoek naar steun en lengte. Terwijl mijn voet leek te rusten op het deksel reikte ik naar de lamp. Niet veel later klonk een schreeuw en vervolgens een luidruchtige vloek. Mijn rechterbeen zakte inclusief klomp dwars door de regenton, waar mijn linker nog wankelend achterbleef op de keukentrap. Mijn kruis verkoos het midden, de bovenstande metalen rand van de regenton.

Terwijl ik mijn doorweekte spijkerbroek uit het nadrukkelijk geurende water terug haalde, gaf de lamp onverwacht en bijna sadistisch weer een teken van leven. Nog zonder dat ik ook maar een poging tot herstel had ondernomen.