Piano

Het apparaat leek rechtstreeks uit een saloonscène van Lucky Luke te komen. Enkele toetsen ontbraken op het klavier. Of lagen er los op. Een koperen, krakkemikkig spotje met kaarsenlamp had licht moeten schijnen op de muziekboeken met toonladders. Maar weigerde dienst. De laklaag op de piano oogde alsof het ooit op brute wijze met een Bosch schuurmachine in aanraking was gekomen. De piano. Een charmant vehikel. Een vals meubelstuk.

Dat de piano niet mee zou reizen naar Grunn was wat mij betreft al vroeg duidelijk. Het gedrocht leverde mij niets dan ergernis. Het trok stof aan zoals coca cola wespen.  Een enkele keer opende een puber wel eens de zware klep. En confronteerde mij vervolgens met een ingestudeerd deuntje. Geleerd op school. Ik reageerde altijd en consequent theatraal enthousiast. Maar ergerde mij aan de ontelbare valse tonen van het onderkruipsel dat zich piano durfde te noemen. Het mocht wat mij betreft de benaming ' instrument ' nauwelijks dragen.

Regelmatig deden wij al verwoede pogingen het apparaat te slijten. Maar durfden het met goed fatsoen niet aan te bieden aan vrienden of familie. Daarmee zouden we teveel op het spel zetten. Een maatschappelijk verantwoord goed doel moest het worden. Daar kun je tenslotte altijd alles kwijt. Vergelijkbaar met de vuilstort. Daarom ook benaderden wij een Utrechts hostel voor drugsverslaafde medemensen. Tot mijn geringe verbazing reageerde de leidinggevende van de zorginstelling niet of nauwelijks op ons aanbod. Blijkbaar toch kritisch op willekeurige giften. Wellicht wilde hij ons niet voor het zo goed als Groningse hoofd stoten. Maar de piano raakten we aan hem niet kwijt. Waarschijnlijk bang dat zijn dikwijls geagiteerde bewoners elkaar zouden gaan bekogelen met losliggende toetsen.

Ons oude huurhuis was op een enkel wasrek na leeg. Er lag her en der nog wat gereedschap. In de keuken nog een fles siroop. Grenadine. In de tuin nog een vergeten hark. In de schuur nog een handige trolley met zwenkwielen. In de hoek van de kamer nog een piano... Al onze pogingen om de piano te lozen leken gedoemd te mislukken en de verhuizing was bijna een feit. Tot ik haar in de verte zag naderen. Lang en mager. Nette grijze broek met een keurig strakke vouw om de veel te dunne benen. Stevige hakken accentueerden onnodig haar lengte. Haar kapsel stijl en halflang geknipt. Met een lok die zij telkens met een ferme hoofdzwaai streng corrigeerde. Ik wachtte haar brutaal op, half leunend op een volle grijze kliko. Nog voordat ik groette confronteerde ik haar: " Jij wilde toch een piano voor je dochter ? " " Euh, ja " reageerde zij licht geschrokken. Mijn overrompelingstactiek leek vruchten af te werpen. Ik wees haar op de praktische wieltjes onder die grappige, nostalgische piano. Ik kon desnoods de piano per direct rollend haar richting op vervoeren. Slechts enkele deuren verderop! Een aanbod dat zij niet kon weigeren.

Ik ritselde een zwager en regelde een neef.  De wieltjes onder de piano leken vierkant. De trolley met zwenkwielen kwam nog van pas. Hoewel de wijze waarop erkende verhuizers zou doen wanhopen, de piano eindigde uiteindelijk in het midden van buurvrouw's woonkamer. Ik keek wat om mij heen en werd mij bewust van de penetrante hondenlucht. Een plasje op het laminaat, net naast de piano, deed het ergste vermoeden. De eettafel lag bezaaid met stapels post, gevulde asbaskken en onoverzichtelijk veel prullaria. Van enige orde of hygiëne was hier geen sprake. Een beter adres voor dit apparaat was niet denkbaar. Ik wenste het gezin veel speelplezier, dankte mijn hulp en wandelde terug naar mijn vrijwel lege rijtjeshuis. Een glimlach op mijn vermoeide gezicht rijker. Een piano armer.