Een voorzichtig gevoel van euforie was al voelbaar. Toch was ik nog op mijn hoede, alvorens ik een vreugdesprong durfde te maken die de schaal van Richter waarachtig zou doen uitslaan. Het zag er lange tijd niet naar uit, maar ineens leek het moment daar te zijn. Aangezien ik vooraf geen rekening had gehouden met deze mogelijkheid, was de surprise des te groter. Eerst had ik nog wat plichtmatige vervoerstaken en een minder aanlokkelijke, zakelijke klus te klaren. Maar dat zou spoedig achter de rug zijn. Aansluitend begon een periode van complete vredigheid, geluidloosheid, sereniteit en ontspanning. Na weken van verhuizen, verzorgen, verbouwen en verwonderen brak een periode aan van complete vrijheid. Ik zou even alleen zijn met mijn uitverkorene. Al was het slechts voor luttele uren...
Voor de zekerheid fietste ik nog een keer mee met de eerstejaars. Richting bushalte. De drukbevolkte provinciale weg naar Groningen werd gemeden middels een fietstunnel. Zoals wel vaker bleken we ruim op tijd. De volgende keer zouden we minstens tien minuten later kunnen vertrekken. Bij de halte aangekomen nestelden de tieners zich op de zitbank onder de abri. De tijd van het opstaan voor ouderen is blijkbaar vervlogen. De bus bleek een aanzienlijk aantal minuten te laat. Met zwaar bepakte schooltassen om de veel te ranke schouders, stapten de hummels in de bus. Ik wilde getuige zijn van dit feit. Om zeker te zijn dat de eerste horde naar onze aanstaande gelimiteerde vrijheid was genomen.
Eenmaal weer thuis, op geringe afstand, besloot ik een koffie te nemen. Het was nog vroeg in de ochtend. Hoewel de eerste hindernis vlekkeloos verliep was ik er nog niet. De baard moest nog geschoren, de laatste dochter nog afgeleverd en het zakelijk oponthoud afgewerkt. De baard bleek geen grote belemmering. Hoewel het groeisel toch minstens een week oud was, het volume van het gezichtshaar bleef binnen acceptabele marges en dus snel verwijderd. Ook de laatste dochter was rond het geplande tijdstip aan het Gronings onderwijs overgedragen en toevertrouwd. Zelfs de laatste zakelijke hobbel verliep naar behoren. Binnen 30 minuten stond ik op weer straat. Tevreden met het uiteindelijke behaalde resultaat.
Ik verliet het kantoor van mijn zakelijke gesprekspartner. Een klassiek gebouw dat in vroeger jaren als woonhuis moet hebben gediend. De zon scheen flauwtjes over de Groningse binnenstad. De auto stond niet ver geparkeerd. Blijmoedig stapte ik in en reed de provinciale weg op, daar waar het Damsterdiep zijn oorsprong vindt. Ik volgde het kanaal gedurende zo'n 19 kilometer richting huis. Zomerse muziek begeleidde mij naar datgene waar wij zo lang naar hadden verlangd. Even helemaal niets.
Ik parkeerde de auto buiten het erf. Dat scheelde dierbare minuten. Het bezitten van een eigen erf met dito hek kende ook zijn nadelen. Uitstappen, hek open, weer uitstappen, hek dicht. Zinloos tijdverspilling. Ik stapte naar binnen door de openstaande voordeur. Ik zag mijn allerdeliefste al onderuitgezakt op de bank hangen. Ze begroette mij met een stralende glimlach. Twee zielen hadden een zelfde gedachte en deelden deze vervolgens met elkaar. Ik ontdeed mij van het vermoeiende schoeisel en plofte neer. De komende uren werd er niets van mij verlangd. Was ik baas in eigen huis.
Terwijl ik mij net in een horizontale positie manoeuvreerde, schrok ik van een luid Nokia berichtensignaal. Tudum, tudum dum klonk het onheilspellend. Nog voor mijn hartendief haar berichtenvenster had geopend kwam ik alweer recht overeind. Ik wachtte het bericht niet af, greep gelaten naar mijn schoenen, stond weer op, reikte naar mijn autosleutels en reed westwaarts terug naar Groningen. Alwaar een zieke scholiere instapte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten