Follow RudiVP on Twitter

maandag 5 september 2011

Buikpijn

Zij is iets jonger en bijna een kop groter. Adidas jackie om de schouders en ringvormige hangers in de oren. Blackberry in de aanslag. Ze pingt sneller dan haar schaduw. Een regelaar en ritselaar tegelijk. Neemt geen genoegen met nee. Zorgzaam en initiatiefrijk, stevig in haar schoenen.

Hij is iets ouder en bijna een kop kleiner. Een nar met zelfvertrouwen dat neigt naar arrogantie. Een echte kerel met alle gevolgen van dien. Charmant maar weinig zelfredzaam. Een gamer en een player. Laat zich graag in de watten leggen.

De avond voorafgaand aan de komende dag overheerste de buikpijn. Vreemd hoe geestelijke spanningen zich zo vaak openbaren in en om de maagstreek. En hoewel empathisch vermogen niet mijn meest aansprekende eigenschap is, ik toonde begrip. Niet alleen stonden ze vanaf morgen gebrandmerkt als ' brugpieper', het was tegelijkertijd een school uit het voortgezet onderwijs in de hoofdstad van het Noorden. In plaats van een school in de nabijheid van het vertrouwde Utrecht. Daar waar de wegen bekend terrein zijn en de mode up to date. Utrecht. Daar waar iedereen verstaanbaar praat.

Het ontbijt werd geserveerd en meligheid heerste. Elf weken vakantie bleken er minstens twee teveel. Haar kleding lag al dagen geleden klaar, destijds kritisch door haar geselecteerd. Voor hem gisteravond uitgezocht. Door haar. Evenals de schoolspullen. Ruim op tijd reden we richting stad. Eenmaal in de nabijheid van school bleek er nog minstens 30 minuten speling. We wandelden wat en collega brugpiepers krioelden in de omgeving. Makkelijk te herkennen aan de grote rollen kaftpapier in de veel te kleine rug- en schoudertassen. Op zo'n 30 meter van de hoofdingang trok ik mij terug. Daar waar een denkbeeldige streep was getrokken. De scheidslijn waar onzekerheid transformeert in onafhankelijkheid.

Enkele uren later verlieten twee zelfverzekerde tieners via twee imposante deuren het statige gebouw. De wangen vuurrood en de voeten vermoeid. Elk 9 kg ongekafte boeken zwaarder. Contacten waren gelegd en kennis werd gemaakt. Gebrekkige communicatie vanwege een eventuele taalbarrière bleek tot opluchting geen belemmering. Ook op andere fronten was geen van beiden uit de toon gevallen. De school kreeg het eindcijfer negen. De buikpijn was verdreven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten