Elinkwijk

Ik twijfelde eigenlijk al niet meer, mijn kledingkeuze stond vast. Hoewel de temperatuur vandaag tot zomerse waarden zou stijgen, koos ik voor mijn favoriete spijkerbroek. De versleten broekspijpen, kapot gelopen door de hakken van mijn schoenen, nam ik op de koop toe. Ter bedekking van het bovenlijf droeg ik mijn favoriete, lichtblauwe zomerse overhemd. Wel met lange mouwen, maar dan opgerold tot net onder de ellebogen. Ik ben geen liefhebber van het overhemd met de korte mouwen. Dat neigt naar een boekhoudersimago. Kortom, ik droeg die dag exact de kleding die mij paste. Want hoewel er van overdreven spanning geen sprake was, mijn hele arsenaal aan lichaam kwam niet dagelijks op televisie.

Beleefd maakte ik kennis met de beide programmamakers. Al snel kwam het onderwerp ter sprake. Mijn herinneringen aan deze club dienden op beeld te worden vastgelegd. Ik vroeg nog even vluchtig naar het scenario en kreeg een bal in mijn handen gedrukt. Een Derbystar. We besloten richting bijvelden te lopen. De camera liep en ik liep mee, de bal in mijn hand. Over het terrein waar ooit een droom aan diggelen werd geschoten. Waar terreinmeesters nog met fietspompen mochten slaan. Waar de broodjes kroket zo lekker smaakten. Maar waar voetbal centraal stond.

Het spreken verging mij gemakkelijk en ik relativeerde terecht mijn voetbalkwaliteiten. Ik ben nu eenmaal meer afhankelijk van verbale capaciteiten boven mijn voetballende. En ik was mij bewust van de camera. Dus bewijs van het tegendeel zou snel geleverd zijn. Ik rook het gras en de kleedkamer. Vertelde over teleurstelling en succes. Ik schoot op de lat en dribbelde wat. Ik sprak over voetbal en beschreef mijn jeugd. Mijn jeugd op Zuilen.

Medio oktober te zien op RTV Utrecht.