De verhuisdozen staan al klaar. Gedeeltelijk ingepakt. De nieuwe school is al bezocht. De kamers zijn al verdeeld. De taxateur en inespecteur hebben hun werk al gedaan. De koopakte is eenzijdig getekend. De datum stond al vast.
Per 1 september gingen wij verhuizen. En niet zomaar even het boeltje oppakken, inladen in een paar gehuurde vrachtwagens, verhuizen, na afloop lekker chinezen en zuipen. Nee, het zou een ingrijpende verandering zijn in niet alleen ons leven, maar ook in dat van alle familie, vrienden en overige verwanten. Wij vonden ons droomhuis 224 km noordwaarts. Wirdum was the place to be. Al genoeg over geblogd en getweet wat mij betreft.
Meest opvallende detail van het hele avontuur was de toekomstige inwoning van opa. Hij zou de oude aangrenzende woonboerderij betrekken. Van een keuze was geen sprake want een verpleeghuis geen optie. En met de steun van de overheid in de vorm van een pgb zou het allemaal goed komen.
Over de plannen met betrekking tot het pgb is al ook al voldoende gezegd en geschreven. De impact van een dergelijk kabinetsbesluit dringt meestal pas later door. Nu dus.
De emigratie naar Groningen komt hiermee in het geding. Want binnen afzienbare tijd hebben wij geen keuze meer en moeten wij voor opa een passende oplossing verzinnen. Een verpleeghuis in de buurt. Zodat wij regelmatig op bezoek kunnen. In de wetenschap dat zijn kwaliteit van leven minimaal wordt gehalveerd.
En die laatste consequentie steekt schril af tegen een luxeprobleem. Zoals het al of niet kopen van je droomhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten