Hij is twee turven hoog. Sproeten en slonzig. Een voetballertje. Met humor en lef. Charmant naar de vrouwtjes. Behulpzaam en sociaal. Zoekt altijd de grens op en is daar een meester in. Leert makkelijk maar heeft de motoriek van een kleuter. Aanhankelijk en gek op gezelligheid. Een Pietje Bell. Gluren bij de meidenkleedkamer. Ruitjes intikken. Kussen in het fietsenhok. En struinen over straat.
Al jaren vraag ik mij af of ik niet teveel vriend van hem ben i.p.v. vader. Mocht dat wel zo zijn dan is het spijtig. Want een jochie als hij verdient niet alleen een goede vader, hij heeft er nadrukkelijk behoefte aan. Al die tijd vervulde ik mijn vaderrol op gepaste afstand. Hoewel ik hem regelmatig zag bleef mijn invloed beperkt. De keren dat wij elkaar zagen moest het gezellig zijn. Want ruzie maken zou zonde zijn van onze schaarse tijd.
En ben ik dan niet zijn vriend, dan zijn wij in elk geval twee handen op één buik. Of vier wat mij betreft. Ik weet dat nooit. Ik weet wel wat hij leuk vindt, hij weet hoe hij mij kan pleasen. En doet dat dan ook. Bijna onbegrensd zijn vader het hof maken. We sms' en dagelijks. Hoeveel we van elkaar houden. En wat we hebben gedaan die dag. Of om welterusten te zeggen. Of over FC Utrecht.
Straks sms' en we niet meer. Straks gaan we ruzie krijgen. Zoals het hoort. Gaan we samen winkelen. Naar de voetbalclub. Komt hij direct uit school naar thee bij me drinken. Zit ik hem achter zijn vodden. Omdat hij zijn kamer verslonst. Gaan we vissen. Varen. Schaatsen. Gamen.
Straks. Straks woont hij bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten