Herfst

De herfst had al enkele dagen ferm van zich doen spreken. Zo ook nu. Ik rende vast vooruit om de autodeuren te openen. Dit zou het relatief droog en ongeschonden instappen vergemakkelijken. Jonge puberdames moeten nu eenmaal worden gekoesterd en bij tijd en wijle in de watten gelegd. Al is het om de lieve vrede te bewaren. Anders wel om de zorgvuldige gestileerde haardos in tact te houden. Of de bootschoenen vernoemd naar een populair merk hagelslag te vrijwaren van modder of een ander smerig goedje. Terwijl ook regen en dus natte Adidas jasjes niet behoren tot het favoriete scenario van deze pubermeisjes. Laat staan dat zij hun Pingmachine bloot zouden stellen aan welk risico dan ook. Ondenkbaar. Onbestaanbaar.

Terwijl de dames giechelend en relatief ongeschonden hun zitplaats op de achterbank bereikten, bleef ik de rust zelve. De regendruppels, gedragen door een stormachtige bries, kletterden in mijn gezicht. Mijn pas gecoiffeerde kapsel wist met een dergelijke hoeveelheid nattigheid ook geen raad. Haast bijna masochistisch genoot ik van een complete doorweektheid. Met de regen als mijn verleidelijke partner opende ik het erfhek. Ik nam plaats achter het stuur en drukte mijn zompige linkerschoen op het koppelingspedaal. Ik startte de inmiddels compleet beslagen bolide, om deze door weer en wind richting Groningen Centraal te sturen. Er diende afscheid te worden genomen. Van een beste vriendin nog wel. Al was het voor slechts twee weken.

Terwijl de regen onophoudelijk op de voorruit kletterde maakte de ruitenwisser overuren. Overtollig water deed de Rijksweg richting Groningen angstaanjagend spiegelen. Weilanden en akkers hadden moeite alle liters water weg te laten vloeien. De duisternis paste niet bij dit dagdeel. Jason Derulo bezong luidruchtig zijn It Girl. Baby you're the shhh girl. Soms keek ik quasi toevallig door mijn achteruitkijkspiegel. Ik zag de meisjes al pingend tekstvast met Jason mee playbacken. Crazy how we fit girl. This is it girl. Gelaten. Stilzwijgend. Afwachtend. Nog net niet verdrietig. Dat kon altijd nog. Straks op het perron.

We passeerden dorpen als ten Post en ten Boer. Garrelsweer en Garmerwolde. De sfeer werd meer en meer beladen naarmate de afstand tot de Martinitoren slonk. Ik zweeg. In diverse toonaarden. Gunde de dames hun moment en positioneerde mij ondergeschikt aan het vriendinnenlot. Trommelde wat mee op mijn stuur met Jason. Let me play it loud. Let me play it loud like... Oh Oh Oh Oh Oh...

We naderden het druilerige Groningse stationsgebied. Ik probeerde met een luchtige grap het ijs te breken. Kille ogen lieten mij nadrukkelijk via de achteruitkijkspiegel weten dat mijn geestigheid niets toevoegde. Ik richtte mijn vizier weer op het verkeer. De regen viel nog altijd onophoudelijk. Het parkeren bij het Centraal Station was als altijd wonderbaarlijk eenvoudig en verbazingwekkend dicht op het spoor. Vergeleken bij steden als Amsterdam en Utrecht een weldaad. Ik gaf de dames wat euro's om  te hamsteren bij een grootgrutter op perron 1 terwijl ik een parkeermeter vulde. Ik sjokte naar het perron. Gunde de meisjes nog wat laatste tijd samen.

Kort daarna hoorde ik een snerpend " Ruuuuuuuuud " mijn richting op waaien. Blij verrast dat ik blijkbaar toch werd gemist zocht ik naar de meiden. Ik trof ze aan bij de uitgang van de stationssuper. Handen gevuld met verantwoorde smoothie en een belegd broodje. Met magere kipfilet. Een gevulde koek ter compensatie completeerde het survival pakket. " Draag jij de tassen even" zette mij weer met de voeten op de grond. Het draaide even niet om mij vanmiddag. De meisjes namen afscheid. Geen groter leed dan dat.

Het was koud op het Gronings station en we waren zoals wel vaker veel te vroeg van huis vertrokken. De trein nog niet in aantocht en de wind was gemeen. Snerpend. Passend bij de omgeving. We zochten warmte in de stationshal en doodden de tijd. Ik werd gedoogd terwijl de meisjes ervaringen uitwisselden over welk type ' oortjes' het lekkerst zitten. Als ze naar Jason Derulo willen luisteren. Of Bruno Mars. Of een andere willekeurige artiest. Waarschijnlijk met een MTV crib.

De trein bleek gelukkig nog voldoende zitplaats te bieden. De meisjes namen afscheid en bleven stoer. Terwijl de één zich nestelde voor een lange rit, stond de ander te klappertanden. Veel te dun gekleed. Ik wachtte geduldig tot de trein vertrok. We zwaaiden en draaiden ons vervolgens snel om richting parkeerplaats. De warme auto lonkte. Om de aandacht af te leiden adviseerde ik haar.  "Je kan nu niet meer in een vest naar buiten". "Het is herfst".