Dierendag

Moederdag. Vaderdag. Secretaressedag. Dierendag... Een pot nat. De middenstand wrijft bij dit soort gelegenheden de handen warm. De consument consumeert naar hartenlust. Toch roept die laatste gedenkdag bij mij liefdevolle herinneringen op. Ik ontmoette mijn duif  ooit op deze dag. Ik sprak tot haar destijds voor het eerst waarschijnlijk legendarische woorden. Al weet ik niet meer welke. Ik ben dan ook bij tijd en wijle een verstrooide vogel. Maar na een serie succesvolle jaren samen toch vooral zo trots als een pauw. Of als een hond met zeven pielekes. Of een aap met zeven lullen. En hoewel ik niet bekend sta als feestvarken, ook dit jaar besteedde ik graag aandacht aan dit heuglijk jubileum.

Vandaar dat ik het aanbod van mijn lief voor een diner buitenshuis met genoegen accepteerde. A dinner for two. Just me and you. On the bicycle. To ten Post. In Groningen zijn de luchten dreigend en nadrukkelijk aanwezig. De wind lijkt vrij spel te hebben. Af en toe slechts onderbroken door een groepje windwerende bomen. Zo ook deze avond. Het deerde ons niet. Druistig stapten we op de tweewielers, zwaaiden nog even terloops wat gezinsleden uit, en wisten niet waar wij aan begonnen. Als vreemde eenden in Groningse bijten pedaalden wij door dorpen als Garrelsweer. Een openluchtmuseum met gratis toegang. Hollandsche taferelen met bruggen, bootjes en de allerliefste huisjes als toepasselijk decor. We slingerden mee met het Damsterdiep. Tot een imposante molen in zicht kwam. Het aangrenzende restaurant werd uitverkoren.

Nog nahijgend en licht bezweet zocht ik een vrije tafel in het modieus gestyleerde grandcafe annex restaurant. Een frisse jonge Grunningse stapte kordaat op mij af. "Gaat het een beetje meneer?" vroeg zij baldadig. "Mannen hebben de neiging nogal te overdrijven schijnt het" voegde zij er nog gehaaid aan toe. De toon was gezet. Nederig en bijna schuldbewust bestelde ik een bier en bestudeerde de gevarieerde kaart. Nog voor ik een keuze had gemaakt snakte ik als een dorstig paard naar een tweede glas gerstenat. Toch hield ik mij nog even gedeisd. Wenste niet nog een keer te worden gedist door een bijdehante Groningse tante.

Mijn tompouce met Hollandse garnalen en gerookte zalm was fraai gedecoreerd. Dikke lagen bladerdeeg verhinderden dat de smaak van vis overheerste. Het tweede biertje kwam al snel. Lief besloot zich kandidaat te stellen voor een ´proeverij´. Een zoveelste poging geitenkaas te lusten mislukte jammerlijk. Ook haar krabburger, tevens onderdeel van het palet aan voorgerechten, bleef deels onaangeroerd. Zij liet mij de kervelsoep proeven. Ik vergeleek het met champignonsaus. Eendenborstfilet completeerde het gevarieerde aanbod aan voorspijzen.

Tussen de gerechten door besloten wij tot een rookpauze buiten, aan de voet van de molen. Terwijl de kok mijn rundvlees medium probeerde te bakken, rolde zijn collega een boerenvarkensschnitzel door de paneermeel. De olijke serveerster bleek een perfecte gastvrouw. Evenals haar mannelijke, meer terughoudende collega. Meer een koele kikker. De tournedos bleek welldone. Ik maalde erop en niet om. Spruitjes oogden klein en aantrekkelijk. Toch durfde ik het niet aan. De Irish Coffees werden tot slot tevens buiten genuttigd.

De sfeer bleef nog lang gemoedelijk. We kletsten nog wat met onze favoriete bediende. Haar openheid en toekomstige dromen klonken aandoenlijk. Waar bij de een de Randstad lonkte, genoten anderen intens van een een nieuw leven. Een leven in Groningen. Als een vis in het water...