Peschiera

Op een verder afgestorven klein stationnetje in Italië stonden vier dodelijk vermoeide reizigers. Avonturiers wellicht. De kleding van het gezelschap was ongepast gezien de verzengende hitte. De volle zon scheen agressief op lange spijkerbroeken en overwegend donker gekleurde bovenkleding. Stuk voor stuk zagen zij er verfomfaaid uit. Murw gebeukt na een bijna eindeloze treinreis. Een ieder stond op het perron even stil bij zijn eigen koffer, handbagage nonchalant over de schouders en ze keken elkaar even aan. Een voorzichtige glimlach verscheen op de gezichten. Een mengeling van opluchting en wanhoop. Zij zagen de trein verder rijden. Richting Verona. Venetië. Hoewel de reis nu grotendeels achter de rug was, resteerden nog enkele kilometers richting eindbestemming. Als eindverantwoordelijke van de missie wilde de vader wederom het initiatief nemen. Hij frommelde eerst nog wat aan zijn wanordelijke kapsel op zoek naar zijn laatste restje fatsoen, tot hij zijn voortvarende dochter al vooruit zag snellen. Naarmate de kinderen ouder werden realiseerde hij zich wel vaker dat hij alsmaar trager werd. De dochter vond een taxi. De vader sprak de man aan. Of hij Engels sprak. 'Of corze zeur'. De taxi beschikte over airconditioning en reed het gezelschap dwars door het centrum van Peschiera. Havens, terrassen, speedboten, fraaie architectuur, roomijs en pizza's passeerden de taxirevue. Het gezelschap, afgesloofd en uitgeput, waande zich in een emotionele rollercoaster. Tot teleurstelling van het gezelschap werd de eindbestemming al snel bereikt. Uren hadden ze het nog uit kunnen houden. Dagen wellicht. Airconditioning.

Chiara was haar naam. Haar strakke rok vertoonde fraaie vormen en haar Italiaans decolleté bleef de vader niet onopgemerkt. Vader dacht blijkbaar niet na over zijn eigen voorkomen, want hij vertoonde een bovengemiddelde vriendelijkheid voor Chiara van de receptie. Chiara bleek harteloos en meed elk oogcontact met de vader. In gebrekkig Engels handelde zij deze routineklus af. De vader liet nog even nadrukkelijk blijken dat hij geen Duitser was maar een Hollander. Het deerde Chiara niet. 'I need alle the family here'. Ik keek Chiara nog eens aan. 'All the family' herhaalde Chiara streng en resoluut. Vader riep zijn gezinsleden bij elkaar. Chiara knoopte een bandje om de polsen van het gezelschap. Ter herkenning. Vader las het gezicht van moeder. De weerzin tegen het bandje droop van haar af, maar de vermoeidheid voorkwam dat zij weerstand bood.

Wim haalde het gezin op bij de receptie. Wim zag er ondanks het feit dat hij een 'pensionado' was nog jong, sportief en goed gebruind uit. Wim vertegenwoordigde de reisorganisatie. Hij had een kleine bolderkar meegenomen voor eventuele bagage. Vader sleepte het maximaal gevulde gevaarte moeizaam met zich mee. De straatjes leken vals plat. Wim ontving het gezelschap in zijn permanente verblijf. 'Iets drinken?' vroeg Wim vriendelijk. Vader, inmiddels neergestreken in zijn witte plastic Hartmann stoel zonder kussens, keek hoopvol naar Wim. Wim beantwoordde de bijna smekende blik van de vader. 'Biertje zeker?' Vader knikte slechts en dronk terwijl Wim vertelde, in één teug meer dan de helft op van het blikje Peroni. Wim vertelde verder. Het gezelschap luisterde berustend.

Er dienden nog een flink aantal meters te worden afgelegd alvorens het gezin de gehuurde mobilhome mocht betrekken. Andere campinggasten keken verkneukeld naar de groep verhitte, zojuist aangekomen toeristen. Zij hadden hun zaakjes al lang en breed op orde. Tenten al opgezet. chemische toiletten aangesloten. Luchtbedden opgepompt. Luifels geplaatst. Badlakens opgehangen. Bikini's aan. Water gehaald. De groep liet zich hierdoor niet uit het veld slaan. Ze waren al zo ver gekomen, die laatste meters zouden nu geen belemmering meer worden. Wim opende de deur van de mobilhome en keek ons verwachtingsvol aan. 'Fijne vakantie!' De vader dankte Wim en wierp een blik op de airco. Binnen was het 18 graden. Buiten gemeen heet. Moeder trok het bandje van haar pols.