Milano Centrale

Ik besloot wijselijk niet in de ellenlange rij wachtenden aan te sluiten. Ik moest toch wel in staat worden geacht om vier treintickets te kunnen bemachtigen op Milano Centrale, zonder tussenkomst van vleselijk Italiaans advies. Ik koos dan ook één van de vele beschikbare verkoopautomaten. Hoewel het krioelde van de toeristen en Italiaanse druktemakers leek het Centraal Station van Milan er overzichtelijk uit te zien. Het gebouw was enorm. Door de vele imposante Romeinse beelden waande ik mij in een aflevering van Asterix. 'Rare jongens, die Romeinen'. Ik besloot dat ik geen tijd had de vele pracht en praal van het station in mij op te nemen. Ik nam mijn rol als verantwoordelijk vader en hoeder van het gezin uitermate serieus. Ik had het gezelschap dan ook strategisch in het midden van de stationshal gesitueerd. Verveeld leunend op hun koffers. Bekaf van de eindeloze treinreis verzamelden zij nog wat moed voor de laatste etappe. Milan-Peschiera. Reistijd 1 uur en 7 minuten. Temperatuur: ondraaglijk.

Ik bestudeerde de automaat. Mijn keuze voor de Engelse taal was een logische. Ik spreek geen Frans noch Italiaans en schaamde mij wel vaker, als ik moest toegeven dat mijn Duits eigenlijk het meest natuurlijk klinkt. Dat ik zelfs nog de naamvallen beheers tot in de perfectie. Maar uit principe weiger ik in het Duits te communiceren met een ticketautomaat. Zeker één van Italiaanse makelij. Hoewel het selecteren van de juiste tickets mij geen moeite kostte, nam de rij wachtenden achter mij grotere vorm aan. Ook links en rechts van mij bespeurde ik meer drukte en geroezemoes. Ik keek even vluchtig over mijn schouder maar had geen zicht meer op mijn vrouw en wachtende pubers. Lichte paniek bekroop mij. Een studentikoos geklede Afrikaanse jongeman benaderde mij vriendelijk en wees mij op het scherm van het apparaat. Ik reageerde blijkbaar wat apathisch, want de jongeman stond binnen een tel naast mij om mij met raad en daad bij te staan. Hij keek mij met een grote glimlach aan. 'You have to push here sir. You pay cash?'. Hij trok zijn jukbeenderen iets op waardoor zijn grote witte tanden zichtbaar werden. Ik joeg de jongen weg. 'Kssst' Ik maakte hierbij een minderwaardig handgebaar om mijn plots en veel te laat opgekomen achterdocht meer kracht bij te zetten. 'I don't have cash and I don't need help. So go'.

Terwijl de automaat de tickets printte probeerde ik wederom oogcontact te maken met mijn dierbaren. Ik slaagde deels. Ik zag hen. Ze stonden onbewogen en keken nonchalant om zich heen. Moe van Düsseldorf. Zat van Basel. Uitgeteld in Milan. Ik reorganiseerde mijn papierwerk en plastic betaalmiddelen en spoedde mij naar mijn reisgezelschap. Voeten deden pijn. Koffers werden zwaar. Transpiratie dreigde. Een discussie over het vertrekperron kon nog net in de kiem worden gesmoord. Vaderlijk nam ik ook de koffer van mijn dochter voor mijn rekening en maximaal bepakt liep ik richting trein. Ik vertraagde mijn pas tot aan de ingang van onze coupé met gereserveerde zitplaatsen en haalde opgelucht adem. Het meest intensieve deel van de reis leek nu wel achter de rug. Ik zag een charmant glimlachende man, waarschijnlijk van Pakistaanse afkomst, mijn koffer met de nodige inspanning de trein in tillen. Dat lachen zou hem zeker wel vergaan dacht ik nog even, als hij straks de koffer van mijn dochter in handen krijgt. Verbaasd over zoveel service nam ik nog een slokje water en besloot ik de man een handje te helpen. Terwijl hij de laatste koffer in het daarvoor bestemde bagagerek plaatste, zocht ik naar een fooi. De man kwam tegenover mij staan. Ik was minstens 15 cm groter dan de Pakistaan. Of Indiër wellicht. Ik gaf hem twee euro. 'It's 5 euro's sir'. Ik slaakte een diepe naïeve zucht en antwoordde resoluut. 'No it's not. Now go.' Een begeleidend handgebaar bleef overbodig.