Klompen

Hij was fris gedoucht. Natte haren en een Hollandsche blos op de wangen. Maar verder zag hij er niet uit. Al was met de bovenkant nog wel te leven. Een FC Utrecht shirt van twee jaar geleden sierde zijn torso in ontwikkeling. De naam 'Mertens' in een lichte boog van het ene schouderblad naar het andere. Ooit gekozen omdat hij qua lengte gedetailleerde overeenkomsten vertoonde met de Belgische linkerspits.Dat schept een band. Een pyjamabroek tot net onder de knieën. 'Ik ga wel mee pap'. Ik zou mijn dochter ophalen. Op slinkse wijze had zij het weer voor elkaar gekregen mij in en voor het karretje, een Volvo 940 uit 1991 maar daarover later meer, te spannen. Dochters hebben dat. De blik. Je doel bereiken met slechts kijken. Slechts onder zeer nijpende omstandigheden kiezen ze er nog wel eens voor ook het stemmetje in te zetten. Als ultiem instrument. 'Ik doe wel mijn klompen aan pap. Ik hoef de auto toch niet uit.' Dat wat hij klompen noemde bleken plastic slippers in klompvorm. Prullerij en knulligheid straalden af van het stuk hard gegoten pvc.

Ik keek naar buiten en zag een wolk breken in inktzwart Groningen. We weifelden niet, gristen de autosleutels van het dressoir en trokken een ferme sprint door de duisternis richting Volvo. Ik had voor de gelegenheid zwarte nep Crocs aan mijn voeten gehesen. Minstens drie maten te groot. Bassie en Adriaan op avontuur. Doorweekt en relatief soepel stapte ik achter het stuur. Ik keek naast mij en moest lachen toen ik zijn kletsnatte grijns zag. Mijn grote licht scheen over de donkere Groningse boerenwegen. Ruitenwissers bewogen zenuwachtig en razendsnel heen en weer. Donder en bliksem gaven deze toch al onheilspellende avond nog meer grootsheid. De Volvo vertoonde kuren. We stonden stil. In Appingedam...

Woede wisselde frustratie af en vice versa. Wel vaker stond ik stil, altijd kwam ik thuis. Maar toch bleef het moeilijk te verkroppen. Waarom nu? Waarom ik? Waarom? Naast mij zat de grijns nog altijd recht overeind. 'En nu?' vroeg hij bijna vrolijk. 'Lekker weer. Sta ik dan. Op mijn klompen in Appingedam. Ik moet nog beginnen aan het bouwen van mijn reputatie in Appingedam of hij is al naar de klote'. Weer die grijns. Ik probeerde te ontspannen en moest handelen. Ik was bekend met het euvel. Wel vaker vertoonde de bolide kuren, maar dit keer leek het anders. Meer definitief. Ik besloot nog een paar keer vergeefs te starten. Rookte een sigaret. Startte nog maar een keer. Verloren moeite. De regen viel onafgebroken. Het deerde mij niet dus ik opende het raam. De voorruit was beslagen en ik had frisse lucht nodig.

De wachtrij was niet lang. In de tussentijd vermaakte de ANWB mij met Billy Swan. Ik legde de grijns uit dat 'I can help' bewust gekozen en dus toepasselijk was. Het feit dat ik zonder documenten op pad was gegaan bracht een lichte schok teweeg aan de andere kant van de lijn. 'Excuus. Ik dacht, ik haal even snel mijn dochter op. Zul je net zien....'. 'Ik mag u eigenlijk niet helpen als u zich niet kunt legitimeren' sprak de toch uiterst vriendelijke jongeman tot mij. Mijn telefoon waarschuwde mij inmiddels over het zorgelijke niveau van de batterij. Ik haalde nog eens diep adem en keek op de achterbank of Murphy niet toevallig ook was ingestapt. Dit bleek niet het geval. Zelfs de grijns naast mij leek even een grimas te worden. Maar veerde weer enthousiast op toen ik de sleutel nog maar eens nonchalant rond draaide. De motor sloeg aan. Zij het hortend en stotend. Maar we reden weer. Dwars door Appingedam.

Nog geen 300 meter verder stonden we weer stil. Mijn laatste restje optimisme verdween door het nog altijd geopende raam. Uit frustratie stompte ik het glazen dakraam bijna aan diggelen. De grijns schrok en waarschuwde mij: 'Doe eens normaal! Chill man! Straks doe je nog een Erikje Pieters'. Uiteraard wist ik waar hij op doelde en vertoonde ik inderdaad gedetailleerde overeenkomsten met de linkervleugelverdediger uit Eindhoven. Ik rookte nog een sigaret. De grijns telde het pakje na en wees mij er fijntjes op dat we nog 7 keer stil konden staan. Ik keek nog eens op mijn telefoon. Dochterlief had tijdelijk onderdak gevonden op haar favoriete verblijfadres. Hij was daar ook. Hij had zich bovendien man getoond en haar achter op zijn fietsmobiel een lift gegeven. De pech van de één is de mazzel van de ander. Hij scoorde en kan voorlopig niet meer stuk.

Niet veel later deed de Volvo toch weer datgene wat hem zo kostbaar maakt. Terwijl de regen verdween reed de Volvo weer als een zonnetje. Doorweekt, opgewonden en giechelend naderden we ons thuis. 'Hier pa, heb je weer iets om te schrijven'. 'Dank je grijns. Lekker dat je mee was'. "Is goed pap".