Omdat ik even geen sjekel op zak had, besloot ik de chauffeur een fooi in euro's te geven. Hij reageerde min of meer beledigd. Alsof het Monopoly geld was en ik bij hem op Brink (Ons Dorp) terecht was gekomen.
Toen we uit de taxi stapten voelde ik het al direct. Het was misschien maar drie kwartier rijden geweest naar Jaffa, de thermometer gaf hier toch minstens 10 graden meer aan als in Jeruzalem.
Maar Jaffa bleek niet alleen in temperatuur een wereld van verschil met Jeruzalem. Waar Jeruzalem het centrum was van religies, bleek Jaffa het middelpunt van levensgenot. Daar waar vooral jonge mensen intens leken te genieten van zon, muziek, lekker eten en samen zijn. Waar het leven werd gevierd en de vrijheid gekoesterd.
Ik besloot met mijn zus te voet de stad te gaan verkennen. Zij had dat al tig keer eerder gedaan, dus wist mij feilloos door het centrum van Jaffa naar de boulevard richting Tel Aviv te gidsen.
Ik zag de gebouwen steeds hoger worden en het strand alsmaar breder. Ik zag ouders met peuters flaneren en joggers af en aan. Ik hoorde straatmuzikanten versterkt akoestisch gitaar spelen en zag elektrische steps in opvallend grote getale met enorme snelheid voorbij zoeven.
Af en toe keek ik om en zag ik Jaffa steeds verder weg geraken. Meter voor meter werd ik meer en meer gegrepen door de ontspannen sfeer in de stad en langs het strand. Tot ik mij realiseerde dat ik later het zelfde traject ook weer te voet terug moest.
'Laten we met de electrische step terug gaan' opperde ik.
Ik kende mijn zus. Die was altijd wel in voor avontuur.
'Euh ja is goed!'
Nu was het zaak door te pakken en een elektrische step te bemachtigen. Ik wilde niet dat ze zich bedacht en zou terugkrabbelen.
Tel Aviv beschikte over een groot netwerk aan steps kris kras door de hele stad. Een soort witte fietsenplan maar dan in een modern betaald jasje met onvermijdelijke app.
Al snel vonden we een beschikbare step en activeerden we deze via de app. Ik stelde voor eerst even alleen een proefrondje te rijden alvorens mijn zus bij mij achterop stapte. Hoewel ik wat onzeker aan de proefrit begon had ik het electrisch steppen relatief snel onder de knie.
'Stap maar op zus komt allemaal goed!'
Wat onwennig stapte ze bij mij achterop. Ze hield zich vast aan mijn gelukkig brede schouders.
Ik hielp de step even op gang en gaf vervolgens elektrisch gas. Al snel zoefden we met meer dan 20 km/h over het fietspad langs de boulevard van levendig Tel Aviv.
Even nam ik een verkeerde afslag en dreigde ik op de grote weg terecht te komen. Hoewel de rem niet optimaal functioneerde, wist ik de step toch snel tot stilstand te krijgen en konden we veilig terugkeren richting fietspad. Mijn zus besloot op dat moment van positie te wisselen. In plaat van achter mij stond ze nu voor mij op het veel te smalle plankje van metaal. Ik sloeg mijn armen om haar heen en greep weer naar het stuur en gashendel.
Al snel weer op volle snelheid zag ik verderop een steil bruggetje naderen. Ik had geen tijd voor paniek want moest onderweg kinderen, aangelijnde honden en diverse andere obstakels zien te vermijden, maar realiseerde mij wel dat alleen al mijn 94 kg een uitdaging moest zijn voor dit lichtgewicht transportmiddel ten opzichte van het bruggetje. Mijn zus had er geen vertouwen in en etaleerde dit door op hoge toon iets onverstaanbaars te roepen.
Ik probeerde haar eerst nog al manoeuvrerend gerust te stellen, maar ze hield voet bij stuk.
'DIT HALEN WE NIET!'
Haar nogal overtuigende manier van protesteren deed mij besluiten de gashendel vlak voor de steile brug los te laten. Mijn zelfoverschatting had mij wel eens eerder in de problemen gebracht. Zo ver van huis wilde ik geen risico nemen. Relatief soepel sprongen we van de step.
We besloten het laatste stukje richting hotel verder te voet af te leggen. Terwijl de adrenaline mijn lijf nog gegijzeld leek te hebben, bleek mijn zus al een fase verder.
'Was leuk broer. Morgen weer?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten