Paasverhaal

Aan de buitenzijde van de Vinex-woning was geen enkele vijandigheid te bespeuren, maar toch was ik op mijn hoede als Isaak in zijn beste dagen. Keurige rolgordijnen vermeden de mogelijkheid tot inkijk. Een moderne witte voordeur strak in de nieuwe hoogglans. De goudkleurige deurknop en elegante bel gaven de woning meer cachet. Een kleine gesluierde vrouw opende de voordeur. Ik liet mijn gezinsleden voorgaan en sloot als laatste de deur. Terwijl ik twijfelde of ik de moslima een hand mocht geven bood zij mij amicaal sloffen aan. Ik bedankte vriendelijk. Ik was uiteraard op de hoogte van mijn bezoek aan dit moslimgezin dus had mijn paar beste sokken aangetrokken.


De vrouw begroette mij uitbundig en met een stralende lach. Ik beantwoordde deze sympathieke geste met een verlegen glimlach. 'Ik ben Ruud' hoorde ik mijzelf onhandig luidruchtig mededelen. Een onbehouwen actie. Alsof alle moslims gebrekkig Nederlands spreken. 'Goedenavond, ik ben Khadija. Welkom en kom binnen!'. Hoewel wij elkaar niet eerder hadden ontmoet kende zij mij al lang en breed. Haar hoofddoekloze Marokkaanse zus, een goede vriendin van ons, had ons per slot van rekening samengebracht.


Terwijl ik mijn schoenen netjes schikte op de deurmat bekeek ik mijn sokken nog eens kritisch. Geen oneffenheid te ontdekken. Via een fraaie moderne keuken stapte ik het leefgedeelte binnen. Mijn oog viel direct op twee karabijnen hangend aan een verder smetteloze wand. Een groot kleurrijk schilderij sierde een andere muur. Drie bewapende Arabieren afgebeeld als volleerd ruiter op geborstelde glanzende paarden. Met in hun rechterhand een schietwapen. Deze vertoonde opvallende overeenkomsten met de karabijnen aan de wand. Hoewel imposant en indrukwekkend, de toon werd vooral gezet door de salontafel. Fraai gedecoreerd en met de hand gemaakt, binnengevlogen uit Rabbat. Of Agadir. Tanger misschien. Gastvrij gedekt met uiteenlopende lekkernijen.


De gastheer oogde vriendelijk en Arabisch. De glimlach bleek een niet aflatende gezichtsuitdrukking. Dit in tegenstelling tot mijn soms onbewuste wat norse gelaat. Vanaf mijn riante positie op het bankstel bekeek ik hem van top tot teen. Gezeten op een minder comfortabele keukenstoel. Een nette broek onder een modern fris overhemd. De mouwen nonchalant opgerold waardoor zijn stevige onderarmen zichtbaar werden. Gevouwen onderarmen rustend op een beginnend buikje. Toch was hij niet dik. Eerder stevig. Zijn twee zoons bewogen onrustig om hem heen. Met een doeltreffend handgebaar wist hij de jongens op een stoel te manoeuvreren.


'Die tafel staat niet voor niks vol met eten hoor!' hoorde ik de gastvrouw zeggen in onvervalst plat Utrechts. Ik keek haar voorzichtig aan maar meed oogcontact. Ik wilde de situatie niet ongemakkelijk maken terwijl daar geen enkele aanleiding voor was. Kom! Eet lekker. Glaassie mintthee? Je mag ook frisdrank hoor. Hek ook! Zeg het maor.' Tineke Schouten met een hoofddoek. Haar man bekeek haar met zijn onvervalste glimlach. Hij genoot van haar humor en haar toon. 'Hij mot niet denken dat hij de baas is hier hoor!' vervolgde de vrouw haar monoloog. Zonder hem aan te kijken wapperde zij haar rechterhand zijn richting uit. Hij reageerde licht schuddebuikend. Zijn gevouwen armen bewogen mee.


Al snel zat ik er ontspannen bij. Liet ik mij rondleiden door een Vinex woning. Eén waarvan je aan de buitenkant niet kon zien dat er zich binnen een soort van Oosters museum bevond. Pracht en praal maar sfeervol. Ik wisselde ervaringen uit met de Arabier. Over werk, zonen, voetbal en ons gezamenlijke playstation 3 beleid. Ik hoorde de moslima aan als zij vertelde over het huwelijk en andere aardse zaken. Ik knikte slechts instemmend. Voelde mij soms klein en kortzichtig. Bang dat deze gastvrije mensen mijn vooroordelen hadden kunnen lezen in mijn grauwgrijze ogen.


'Hij is Joods' hoorde ik onze hoofddoekloze vriendin en zus van de gastvrouw in een onbewaakt ogenblik zeggen. Zij die verantwoordelijk was voor deze ontmoeting gooide wel eens vaker wat olie op het vuur. Goddank was er tijdens deze ontmoeting nooit sprake geweest van vuur. Hoogstens van een waakvlam vooraf.  Hoewel ik mij niet echt zorgen had gemaakt speelde het feit wel een onbewuste rol. 'Alsof mij dat boeit' pareerde de moslima haar zus direct en gevat. 'Het zijn de hoge heren die daar een probleem mee hebben. Wij toch niet?' hoorde ik haar zeggen, terwijl zij mij vragend aankeek. Ik tuitte mijn lippen, boog mijn hoofd lichtjes en schudde ontegenzeggelijk mijn hoofd. ' Nee. natuurlijk niet.'

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/64335-stereotypering-en-vooroordelen-betekenis-en-oorsprong.html