Jan

Onverwacht stond de buurman aan mijn hek. Een goed hanteerbare want aluminium ladder hing nonchalant over zijn brede rechterschouder. Toegeknepen pretogen onder zijn eeuwige pet waardoor zijn laatste flarden haar onzichtbaar bleven. Een conservatief blauwe overall bedekte de overige lichaamsdelen afgemaakt met enorme oorspronkelijke klassieke klompen. Een snoeischaar en bomenzaag staken uit zijn diepe zakken. Deze man was iets met mij van plan. ' Ik had toch gezegd dat ik kwam helpen jaa!? sprak hij in onvervalst dialect. ' Waar gaan we beginnen dan jaa?' vroeg hij mij, waardoor ik geen eens toekwam aan het bedenken van een excuus. Blijkbaar had ik in een eerdere confrontatie ooit ingestemd met de spontaan door Jan aangeboden hulp. Wel vaker had het soms onverstaanbare Grunnegs van Jan mij op het verkeerde been gezet.


Ik opende amicaal en quasi enthousiast het hek. Jan stapte gedecideerd het terrein op. We volgden het grindpad richting voordeur. ' Koffie Jan?'  vroeg ik de buurman hoopvol. Jan maakte mij direct duidelijk dat koffiepauze moest worden afgedwongen: ' Eerst maar eens wat doen jaa'. Zijn leeftijd dwong teveel respect af om ook hiertegen in bezwaar te gaan. Ik capituleerde en liet het initiatief bij Jan. Ik volgde trouw en behulpzaam. Jan keek op zijn gemak maar doelbewust rond op zoek naar te behandelen struikgewas en bomelarij. Ik keek met Jan mee. Onwetend en stads. Onhandig en verlegen. Ik keek op tegen Jan. Met zijn noestige handen en robuuste lijf maakte hij indruk. Zijn bejaarde leeftijd stak schril af tegen de werkelijkheid. Jan. De onverwoestbare buurman.


Takken werden gezaagd. Groene lessen werden geleerd. Ik probeerde indruk te maken op Jan. Klom in perenbomen en zaagde dikke stammen dat het mij een lieve lust was. Jan stond soms op gepaste afstand maar kritisch toe te kijken. Gaf met zijn gekromde bomenzaag soms aanwijzingen. ' We willen geen kapstok jaa', corrigeerde hij nu en dan mijn nonchalante gezaag. Ik probeerde het gesprek regelmatig gaande te houden. Maar Jan was geen prater. En als hij sprak diende ik mijn oren te spitsen. Het Grunnegs van Jan was rasecht. Met wind mee kon ik soms een flard verstaan. We dronken koffie en genoten van de voorjaarszon. Terwijl ik mijn laatste slok nam zag ik Jan weer opstaan. Schuldbewust en lijdzaam volgde ik direct. Op weg naar de volgende boom, struik of bloesem.


De schemer daalde neer over de weidse omtrek. Het terrein lag bezaaid met twijgen, takken en stammen. Even nog overwoog ik een vuurtje te maken maar ik bedacht mij tijdig en stelde het uit. Ik wilde niet dat Jan eventueel getuige zou zijn van mogelijk stads gestuntel. Jan plaatste zijn gigantische klompen naast de voordeur en nam eenmaal binnen direct plaats. ' Nu maar een borrel jaa' opperde Jan, zonder dat hij ruimte liet voor tegenspraak. Ik schonk de buurman een welverdiende stevige alcoholische versnapering in en proostte op een geslaagd experiment. Jan luisterde en keek. Soms reageerde hij maar meestal bleef het bij een tevreden wat ondeugende glimlach. Ik dankte Jan en nam afscheid. ' Ging toch goed jaa' beaamde Jan. Hij nam zijn ladder weer op de schouder en vertrok. Nog voordat ik het hek weer had gesloten riep Jan mij nog iets toe. Ik kon het niet verstaan en antwoordde hem met een klungelige bevestiging. Ik zwaaide naar Jan en nam nog een borrel.