Missen

Ik zie haar in mijn auto wegrijden. Ik weet hoe ver het rijden is. Ik legde de route wel vaker af. Zij niet. Integendeel. Het was voor het eerst sinds maanden. Haar glimlach etaleerde vakantieplezier. Ik waarschuwde haar voorzichtig te doen. Zij reageerde even nonchalant als ik dat altijd doe. ' Tuurlijk schat' . De kinderen reageren ook al met een verveeld ' Jahaaaa' als ik ze waarschijnlijk te vaak toeroep toch alsjeblieft voorzichtig te doen. Het bewijs dat door herhaling, de aandacht van de ontvanger verslapt.

Tien tegen een dat ik mijn mond hou
als ik je weer zie
ik ken mezelf zo onderhand
een prater ben ik niet
hoe was het hier
zal je vragen
en ik zal zeggen
goed
maar ik zeg je niet wat ik nu denk
dat ik je eigenlijk zeggen moet. 

Ik wist natuurlijk best wat mij te wachten stond. Los van het gangbare to-do lijstje draaide het gezin deels door. Een zoon moest worden gestuurd, gebracht en vermaakt. En bij tijd en wijle losgeweekt. Een opa medicijnen. Strikt op tijd. Honden hadden behoeften. Evenals hun gehospitaliseerde tegenpolen. Wasdrogers draaiden en vaatwassers al weken defect. Gereedschap moest opgeruimd. Auto's gewassen. Kasten verplaatst. Eten gemaakt. Was gevouwen. Tweets getwitterd. Voorraadkasten gesorteerd. Genoeg. Maar het was meer dan dat.

Jij praat honderduit over hoe het was
over hoe je het hebt gehad
en misschien als ik op dreef ben
zeg ik een keertje schat
dan vraag je mij
hoe was het bij jou
hooguit zeg ik dan
stil en ik zeg je weer niet wat ik nu denk
dat ik je eindelijk zeggen wil. 

Het leek een doelbewuste actie om chaos te creëren. Waarschijnlijk uit zelfmedelijden. Wij mannen zwelgen daar per slot van rekening graag in. Maar het was meer dan dat. De fase voor complete paniek. Ik was blij voor haar en misgunde haar het tijdelijke uitstapje zeker niet. Maar ik had op zijn minst vooraf wat stamelend mijn bezwaar moeten laten horen. ' Ja maar?'. ' Hoe moet het dan met?'. Dat soort kretologiën. Maar niets van dat alles. Integendeel! Ik veegde zelfs de autoramen voor haar droog. Ik opende warempel het tuinhek voor haar! Zwaaide haar nog vrolijk na! En zag haar wegrijden.

Pas nu je hier niet bent
nu voel ik het in mij
nu je mij niet hoort
voel ik het woord voor woord
voor woord.

Vermoeid plof ik neer op de bank. Nu ik al een paar uur niets meer van haar heb vernomen, stuur ik haar een sms. Of alles wel goed gaat. Heb je het wel naar je zin? Ik ben blij met haar snelle reactie. Ze reageert met een vrolijkheid die zijn weerga niet kent. Ik lach op afstand met haar mee. Als een boer in Groningen. Ik mis haar. Maar zeg het niet.

Een man weet niet wat hij mist
weet niet wat hij mist
weet niet wat hij mist
een man weet niet wat hij mist
maar als ze er niet is
als ze er niet is.

*Met dank aan Huub van der Lubbe*